Ένα παραμύθι

Ήτανε μια αυγή σαν όλες τις άλλες και ο Όλυμπος είχε μόλις ξυπνήσει. Παρατηρούσε την ανατολή του ηλίου. Την θαύμαζε. Αναρωτιότανε από πού ερχότανε ο ήλιος. Που πήγαινε τα βράδια να κοιμηθεί. Μόλις συνήλθε από τον ύπνο, είπε στον ήλιο παρακλητικά:

-«Πες μου Ήλιε μια ιστορία από τα μαγευτικά σου ταξίδια!»

Ο Ήλιος είχε βαρεθεί την ίδια ερώτηση ξανά και ξανά. Ο Όλυμπος δε φημιζότανε για τη μνήμη του και αυτό εκνεύριζε όλους όσους συνομιλούσαν μαζί του, οπότε ελαφρώς θυμωμένα απάντησε:

-«Το ίδιο παραμύθι θα λέμε βρε Όλυμπέ μου; Εγώ δεν ταξιδεύω! Η Γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και φαίνεται ότι κινούμαι εγώ…ακίνητος είμαι σαν και σένα!»

Ο Όλυμπος δεν μπορούσε να το χωνέψει κι επιπλέον δεν του άρεσε που ήταν ακούνητος, συνεπώς είπε παραπονιάρικα:

-«Τι να σου πω βρε ‘Ήλιε μου; Εγώ νιώθω σαν παράλυτος, έτσι που είμαι κολλημένος στη Γη. Μπορεί να είμαι ψηλός, αλλά δεν μπορώ να πετάξω στον ουρανό μακριά!». Τα λόγια του τα άκουσε ένα αετός, ο οποίος καθότανε σε μία από τις κορυφές του. Ο αετός απάντησε με λόγια σοφά:

-«Εγώ μπορεί να πετάω στους ουρανούς μακριά και να φαίνομαι ανεξάρτητος, αλλά για πόσο καιρό ακόμα; Ήδη έχω αρχίσει να βγάζω γκρίζες φτερά! Πόσοι αετοί γεννηθήκανε, πετάξανε, κουρνιάσανε και αποχαιρετήσανε τον κόσμο τούτο σε αυτό το βουνό! Ενώ εσύ υπάρχεις από την αρχή του χρόνου και θα συνεχίσεις να υφίστασαι μέχρι το τέλος του!».

Ο Όλυμπος, όμως δεν έβαζε μυαλό και εξακολούθησε το βιολί του, λέγοντας:

-«Δεν διαφωνώ σε αυτά που λες, αλλά και ο ουρανός ζει από τότε που υπάρχω κι εγώ και έχει πανοραμική άποψη των πραγμάτων! Αχ και να ήμουν ο ουρανός!»

Ο Ουρανός, όμως ακούει την φράση του Όλυμπου και αμέσως παίρνει δράση για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα με το να πει με αυτοπεποίθηση:

-«Φίλε παλιέ μου Όλυμπε! Είσαι τόσο γελασμένος, αν νομίζεις ότι εγώ είμαι ευτυχισμένος! Παλιότερα που μόνο τα πουλιά ταξιδεύανε μέσα μου, μπορεί και να ήμουνα, αλλά τώρα με τα αεροπλάνα και τους δορυφόρους η κατάσταση έχει ως εξής: Δεν με αφήνουν σε ησυχία! Δεν μπορώ να κλείσω μάτι! Άσε που σε όλα τα ποιήματα, τα αστέρια θαυμάζουν κι όχι εμένα! Χωρίς παρεξήγηση Ήλιε μου, δεν εννοώ εσένα που μας ζεσταίνεις όλους!»

Ο Ήλιος όντας άνετος και συγκαταβατικός, αποκρίθηκε:

-«Μην ανησυχείς Ουρανέ! Δεν παρερμήνευσα τα λόγια σου!»

Ο ευρυμαθής αετός ξαναπήρε το λόγο κι άρχισε να λέει ταπεινά:

-«Μην ξεχνάς Όλυμπε, πως είσαι το πιο ψηλό βουνό στην Ελλάδα κι επιπλέον σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία οι 12 πιο ισχυροί Θεοί κατοικούσαν στην κορυφή σου! Άσε που πόσοι ορειβάτες έρχονται από όλο τον κόσμο για να φτάσουν στην ψηλότερη κορφή σου και να πουν: Ανέβηκα στον Όλυμπο!»

Ο Όλυμπος είχε αρχίσει να αλλάζει γνώμη, χωρίς όμως να έχει πειστεί ακόμα και γι’ αυτό είπε:

-«Ναι σαν να έχετε δίκιο βρε παιδιά…ίσως να μην είμαι τόσο αδικημένος από την δημιουργία! Ίσως να μην πειράζει που είμαι προσκολλημένος στη Γη! Αν και η Γη πιστεύω είναι πιο τυχερή από μένα γιατί βλέπει περισσότερους ανθρώπους κι έχει περισσότερες εμπειρίες!»

Η Γη μόλις το άκουσε αυτό της γυρίσανε τα άντερα ανάποδα από το θυμό της με αποτέλεσμα να μιλά έξαλλη:

-«Δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα Όλυμπέ μου! Καταρχήν γυρίζω γύρω-γύρω και νιώθω σαν μεθυσμένη όλη την ώρα! Με ρώτησε κανείς αν θέλω να περιστρέφομαι σαν την τρελή; Μα και το άλλο που λες: Ναι, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, αλλά τι κατάλαβα απ’ αυτό; Αφήνουν τα σκουπίδια τους πάνω μου, σπαταλούν όλους τους φυσικούς πόρους μου και δε νοιάζονται για τίποτα! Τόσο ωραία είναι η ζωή μου!»

-«Δεν γνώριζα αυτήν την κατάσταση βρε Γη μου! Τελικώς τα παραφουσκώνω τα προβλήματά μου!» είπε ο Όλυμπος, που τελικά είχε πειστεί ότι δεν ήταν ο μοναδικός που είχε δυσκολίες…είχε πειστεί για σήμερα, γιατί μέχρι αύριο θα τα είχε ξεχάσει όλα και μια παρόμοια κουβέντα θα επακολουθούσε!