Ελλάδα, σε αισθάνομαι!

Αφιερωμένο στη Χριστίνα....

Υπέκυψα στο άγριο, πανύψηλο Μαρμάτι,

θωρώντας τον ορίζοντα, κοιτώ τον μπλε αχάτη.

Είδα το θόλο τ’ ουρανού απ’ τ’ όμορφο Παγγαίο,

μου ‘δωσε ένα όραμα απ’ την καρδιά πηγαίο.

Μεθώ απ’ το τιτίβισμα, που κάνουν οι σπιζίδες,

ο ήχος τους γεννοβολά κελαρυστές ελπίδες.

σαν δοξασμένοι ραψωδοί μου ψέλνουν τ’ αηδόνια,

κελαηδούν μια θαλπωρή σαν εύηχα σεντόνια.

Γεύομαι το γλυκό νερό από τον Ενιπέα,

με νανουρίζει πιο γλυκά κι απ’ τον θεό Μορφέα.

Δαγκώνω τα διάττοντα και κόκκινά σου μήλα,

πίνω χυμό της φλαμουριάς απ’ τα πλατιά σου φύλλα.

Με χαϊδεύει δροσερά το θερινό μελτέμι,

φιλάει σα μια συντροφιά, μ’ αγγίζει σα χαρέμι.

Χαρούμενα με ακουμπά ο δυνατός μαΐστρος,

μεθάει σαν αιθέριος και διαμαντένιος οίστρος.

Βρέχει κι αρωματίζεται το χώμα σαν τον μύρο,

το νιώθω απ’ την ξακουστή Λευκάδα ως την Σύρο.

Αισθάνομαι μια ευωδιά από την ροζ γαρδένια,

η μυρωδάτη πλάση σου εστί μενεξεδένια.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος