«Κρυστάλλινος κόσμος»

Κρυστάλλινος ο κόσμος μου

            και θρύψαλα τα πάντα,

γέφυρες, κάστρα, ποταμοί,

            που γίνανε κομμάτια,

οι στίχοι μου απέμειναν,

            τους έκανα μπαλάντα,

να μου θυμίζουν πως κοιτούν

            τα καστανά σου μάτια.

Θωρείς την πλάση σαν παιδί,

            σα σπλάχνο της κοιλιάς σου,

σαν τη μητέρα θάλασσα,

            που σ’ έστειλε στα ξένα

και τώρα άλλον άρχοντα

            ποθείς στην αγκαλιά σου,

δε στέριωσε η αγάπη μας

και ξέχασες εμένα.

Τα δάκρυά μου ποταμός

            και η καρδιά καράβι,

μπαρκάρει σ’ άλλο όνειρο,

            την άγκυρα σηκώνει,

ας είναι τ’ άστρα πλοηγός,

            ετούτο ‘δω το βράδυ

και σα χαράξει το πρωί

            θα πιάσω το τιμόνι. 
 

Καινούργιο σκάφος ποίησα,

            από σκληρό διαμάντι,

μ’ ευχή αγγέλων και θεών,

παντού να ταξιδέψει,

την πλεύση μου ξεκίνησα

            στις εκβολές του Γάγγη,

σαν το δελφίνι στο νερό,

            αλέγρα θα χορέψει.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος 21/04/13 16:36μμ.