«Ονειροχόος»

Σ’ άδειους Θεούς προσεύχομαι,

χωρίς καμιά ελπίδα,

σβήσανε τ’ άστρα του βορρά

στην μακρινή πατρίδα.

Τυφλώθηκε η πυξίδα μου

κι ο πολικός αστέρας,

γίναν θεριά οι άνεμοι

κι η θάλασσα σαν τέρας.

Μονάχος μου στα πέλαγα

με κύματα παλεύω.

Θ’ αντέξει το καράβι μου;

Πού, άραγε, οδεύω;

Σαν τον Ορφέα πέρασα

διά τις συμπληγάδες

κι οι στίχοι μου καθήλωσαν

σοφούς και βασιλιάδες.

Το δέρας, το χρυσόμαλλο,

το έκανα δικό μου

κι η Μήδεια μου έδειξε

ποιο είναι το γραφτό μου.

Εφόνευσα τη Μέδουσα,
της έκλεψα το βλέμμα,

να μην τολμήσουν οι εχθροί,

ποτέ μην πούνε ψέμα.

Καβάλησα τον Πήγασο

στον ουρανό να πάω,

πήρα μαζί τα όσια

και ό,τι αγαπάω.

Με δέχτηκαν στον Όλυμπο

σαν των ονείρων κτίστη,

χάρη στον Φοίβο ποίησα

την πιο ρεμβώδη φύση.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος 31/03/13 14:19μμ.

Από την ποιητική συλλογή "Ονειροχόος".