Με μια<< Ελπίδα >> έτσι απλά: Ένα ποίημα από τον Αθανάσιο Πανέλα

 

  Πέφτουν οι στάλες της βροχής, κουρτίνες στην ματιά μου.

Καλπάζει ο νους μου μακριά, οπλές αλόγων η θωριά μου.

Τραβώ τα γκέμια προσπαθώ, τον καλπασμό να πάψω,

φωτιά παίρνουν τα χέρια μου, τα γκέμια θα τα κάψω.

Όρτσα την σκέψη από την μια, μα αντίθετα τραβάει.

Η φαυλότητα από γύρω μου, το είναι μου τρυπάει.

Βραχύβιες οι λύσεις τους μυαλά στην γκιλοτίνα.

Βασίλειο το ψέμα τους και ο βασιλιάς κηφήνας.

Σαθρό το κατωσάνιδο που στέκουν τα όνειρα μας

Σκόροι, σαράκι και σκουριά μας δώσαν για σιγουριά μας.

Κύκνειο άσμα χόρεψε το μέλλον και εχάθει.

Κι’ από πρωταγωνιστές μες την ζωή, εγίναμε κομπάρσοι.

                         Η ελπίδα……

Με μια δρασκελιά την σκέψη μου την βγάζω από το βάλτο.

Με μια κοντανάσα κι έφτασα, τον στόχο μου θα πιάσω.

Με μια νοσταλγία από τα παλιά το μέλλον θα γεφυρώσω.

Με μια χαραμάδα ομορφιάς όλα θα τα επουλώσω. 

Αθανάσιος Πανέλας