"Για εναν Διασώστη της ψυχης": Ένα ποίημα από την Μαρία Μαζαράκη

 Κι ετσι με βρηκε,να χάνομαι στο χάος.

Πρόσταξε  τα βλέφαρα στη λήθη μη χαθούνε.

Στο άπειρο και στον ωκεανό μη πέσουν και πνιγούνε.

Πως γίνεται,δροσιά και λάβα να γινοντ’Ενα;

Αλλο τέτοιον Άγγελο ο ουρανός δεν είχε κανένα.

Ότι Ο Θεός μου φύλαγε και η γη μου το χρωστούσε,

Εκάθησε  στα χείλη του και μου το σιγοτραγουδούσε.

Της  δύσης το πιό φανταχτερό, το τέλειο το χρώμα,

Χλωμό τόσο  εφάνταζε μπρος στα μάτια του το  λιώμα. 

Μαζί του χόρεψα ξυπόλητη στην άμμο

Και ξάπλωσα και γέλασα στην αγκαλιά του πάνω.

Κρυστάλλινα νερά τα λόγια του ,ξεπλέναν τη ψυχή μου.

Τα βράδυα δεν μ ένοιαζε δίπλα του εκεί, να τελειων’ η ζωη μου.

Αυτός, σαν  από αιώνες, να γνώριζε τα μυστικά του κόσμου.

Μίλαγε με τα πουλιά, τη θάλασσα ,ένα κοτσανάκι δυόσμου.

Ατρόμητος κι αγέρωχος ,μες  στη ζωη ορμουσε.

Και τους ανθρώπους γύρω του μ αγάπη τους θωρούσε.

Ποτέ μου δεν τον άκουγα,να σιγοπλησιαζει.

Απλά ξάφνου  τον έβλεπα,σαν όνειρο να μ αρπαζει.

To χέρι του γιοφύρι, που μ έσωζε απ’ τα ποτάμια.

Απλά κι απαλά ξετύλιγε,της θλίψης τα πλοκάμια.

Μιαν μέρα τρυπώσαμε σε εκκλησιάς τον κήπο

Και  στην καρδια μου ένιωσα τον γνωστό εκείνο χτύπο.

Έκλεψε ενα λούλουδο  και παιδικά γελώντας,

Στάθηκε καμαρωτός γαμπρός, τη νύφη του ζητώντας.

Ράγισα και πόνεσα μα  γέλασα στα ψέματα.

Προχώρησα στο κάλεσμα, μα η καρδιά μου αίματα.

Κι ο Άγιος   είμαι σίγουρη  ότι εκλαιγε μαζί μου.

Η μοίρα –κοίτα-,πόσο φθονερά ,έπαιζε με  τη ζωή μου.

Με κοίταξε και μου δωσε,την ανθοδέσμη ψεύτρα.

Της καρδιάς του  πάντα να μουνα, η μια και μόνη κλέφτρα!

Εκεί,σ αυτήν την εκκλησιά, η θέα μας θα μείνει.

 Τραγούδι για νεράιδες αιώνιο θα γίνει.

Για μιας κοπέλας καημό,τα δεντρα θα μιλάνε,

όταν αναμεσό τους γαμπροί και νύφες θα περνάνε.

Μαρία Μαζαράκη