Ένα βραβευμένο ποίημα του Άθω Χατζηματθαίου

1.

Φυλλίδα,

πανέμορφη πριγκίπισσα.

Στου Δημοφώντα τη φυγή μαράζωσες

και σαν ένα άνυδρο λουλούδι

το γκριζωπό της θλίψης πέπλο φόρεσες.

Δεν άντεξε η αδύναμη καρδιά σου τόσο πόνο!

Ο έρωτάς σου για τον όμορφο νιο

μαχαίρι στα σωθικά σου καρφωμένο

κι εσύ φεγγάρι σε ματωμένο ουρανό

άψυχο σώμα που κείτεται νεκρό

στην παγερή του Άδη αγκαλιά.

Κι ίδιοι οι θεοί έκλαψαν

για τον άδικο χαμό σου.

Κι η περισσή αγάπη τους

σ’ άρπαξε απ’ του Άδη

τα κατασκότεινα μπουντρούμια

και σ’ έφερε ξανά στο φως.

Δεν σου ταίριαζε, αλήθεια, τέτοιο τέλος

το χώμα το κορμί σου να σκεπάσει.

Γι’ αυτό και σ’ έκαναν αμυγδαλιά,

το δέντρο της ελπίδας.

Κι όταν ο Δημοφώντας μετανιωμένος

γύρισε στη θράκη γεμάτος τύψεις,

σε βρήκε δέντρο πια εκεί, με τα κλαδιά γυμνά

απ’ των ανέμων την οργή.

Αποζητώντας τη συγχώρεση,

σ’ αγκάλιασε με μάτια δακρυσμένα

κι η αγάπη του σου έδωσε ζωή

και τα γυμνά κλαδιά σου γιόμισαν μπουμπούκια

που άνθισαν στο γλυκό της το χαμόγελο.

Λευκά και ροζ πανέμορφα λουλούδια ξεπήδησαν ευθύς,

δίνοντας χρώμα και ζωή στην ύπαρξή σου.

Μήνυμα ότι κι ο ίδιος ακόμη ο θάνατος

που όλοι υποτάσσονται στις προσταγές του

δεν έχει τέτοια δύναμη,

για να μπορέσει να νικήσει την αγάπη.

Από την ποιητική συλλογή «Μύθοι και ήθη».

Ά βραβείο στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Σαλαμίνας.

Άθως Χατζηματθαίου