2 ποιήματα κι ένας μύθος αφιερωμένοι στην Αμυγδαλιά: της Ανδρομάχης Διαμαντοπούλου Φιλιππίδου.

Μικρή Άνοιξη.

Μια μικρή Μυγδαλιά·

έκανε δεν έκανε ίσκιο ακόμα

με πέταλα άσπρα και στήμονες ρόζ,

επάνω της οι μέλισσες ζαλισμένες στρατιές

-απ’ομορφιά μιλούσε από μόνη της η εικόνα-

έτσι τραγούδαγε η μυγδαλιά, δίχως να εχει στόμα!...

Κηφήνες, πούγγουρες ριγωτοί,

με χέρια και με πόδια

την γυροβολούσανε με μέθη, με παραφορά,

βαθιά αφοσιωμένοι στην πρόσκαιρη ηδύτητά της,

δίχως να βγάζουνε μιλιά·

μόνο τριγμούς άκουγες απ’τα φτερά

όσο…πέσανε όλα τα πέταλά της,

και μ’ένα χοπ, και μ’ένα χοπ…έφυγαν όλοι από κοντά της…

ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ.

Το πρόσκαιρο της Ομορφιάς…

Το πρόσκαιρο της Ομορφιάς Σου

θρηνώ Μυγδαλιά Μου

Κλαίω

για τον κάλυκα, τον στήμονα, τα πέταλά Σου.

Την ξελογιάστρα την Εικόνα Σου

έκθαμβη κοιτώ·

ατσαλάκωτης νύφης μοιάζεις

                                 
                                                                   Αχ, αυτή η εικόνα σε λίγο δεν θα’ναι εδώ

Λευκό χαλί θα’χεις γύρω απ’τον κορμό.

Βουρκώνω μυγδαλιά μου

Για του αρώματός,  το Ξεθύμασμα

Δακρύζω

για το βούισμα των κηφήνων

καθώς μαδάνε τα μπουμπούκια με έξαψη

Κλαίω της Μοναξιάς το καταλάγιασμα

Μονάχα την γύρη,

την γύρη δεν θρηνώ

γιατί αυτή θε να’ναι …που θα δώσει καρπό!

ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ένας μύθος σχεδόν άγνωστος για την αμυγδαλιά.

«Φυλλίς και Δημοφών»

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία η αμυγδαλιά ήτανε μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς και ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Η Φυλλίς ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Ο Δημοφώντας βρέθηκε στα μέρη της Φυλλίδος καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς τού έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και τη θυγατέρα του για γυναίκα. Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε μιας και ο Δημοφών της είχε υποσχεθεί ότι θα γύριζε πίσω σύντομα. Έτσι τον άφησε να μπει στο καράβι του και να αποπλεύσει για την Αθήνα. Χρόνια πολλά περάσανε μα ο Δημοφών δε φαινόταν να επιστρέφει. Η Φυλλίδα νιώθοντας εγκαταλελειμμένη πέθανε από μαρασμό, μιας και ο εκλεκτός της καρδιά της δεν έλεγε να επιστρέψει. Οι Θεοί τότε από οίκτο μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, στη γνωστή σε όλους μας αμυγδαλιά, η οποία έτσι έγινε σύμβολο της ελπίδας μιας και σαν δέντρο ανθίζει πάντα πρώτο θυμίζοντάς μας ότι σύντομα έρχεται η άνοιξη. Χρόνια μετά το θάνατο της Φυλλίδας γεμάτος τύψεις ο Δημοφών, τελειώνοντας τη μεγάλη περιπλάνησή του, επέστρεψε πίσω στα γνωστά μέρη. Εκεί βρήκε τη Φυλλίδα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε τότε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια λευκά δείχνοντας έτσι ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί ούτε από τον θάνατο.

      Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον υπέροχο μύθο, μιας  και όλοι  πρέπει να περιμένουμε την άνοιξη που σε λίγο έρχεται. Κι ας μη ξεχνάμε τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη

                                          «είπα στην αμυγδαλιά, μίλησε μου για το Θεό.

                                                              Και η αμυγδαλιά άνθισε».

ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ