Μια μάνα μεγαλώνει μέσα από το γιό της:Ένα ποίημα από τον Δημήτριο Γκόγκα.

Σπλάχνο από τα σπλάχνα της

Ο δρόμος ανοικτός για την ζωή

Η Άνοιξη που γέννησε το καλοκαίρι και δρόσισε

Τι ωραία που φυσάει ο αέρας στα μαλλάκια του!

Μια μάνα μεγαλώνει μέσα από το γιό της

Ένας γιος μεγαλώνει όσο κονταίνει η μάνα του

Πεδιάδα αυτή και κείνος ένα ψηλό βουνό

Μα να, ο γιος δεν μεγαλώνει πια

Η μάνα τρέχει στον χρόνο και συνεχώς μικραίνει

Λιώνει σαν το κεράκι και μυρίζει καημό ο πόνος

Ντύνει το δάκρυ με το μοιρολόι

Ένα γαμπριάτικο κουστούμι περιμένει

Ένα παιδί που δεν ήρθε

Μια αυλή που νέκρωσε

Ο αέρας να παίρνει τα μαλλιά της που άσπρισαν

Καλύτερα αυτή

Να πάρει ο άνεμος αυτή

 

Κοιμάται σηκώνεται και το παιδί εκεί

Στην ψάθινη καρέκλα να τσιμπολογά

Όρθιο να της δίνει το καθημερινό φιλί

Μάνα

Στην πόρτα να την χαιρετά

Πάει στην δουλειά

Μάνα μην κλαις

Το παιδί σου σε περιμένει στου ανέμου την άκρη

Η αγκαλιά σου πατρίδα

Η αυλή σου πατρίδα

Ο μαύρος κόσμος φωλιά του.

Ένα παράθυρο που βλέπει στην θάλασσα

Μια λυτή κουρτίνα έτοιμη να γίνει ξεσκονόπανο

Κείνο το δάκρυ που ξεφεύγει να σκουπίσει από το πάτωμα

Κείνη την σκόνη που παραμένει στο ημερολόγιο

Να διώξει με ένα χτύπημα.

Να την πάρει ο άνεμος

Φύλλο χωρίς κοτσάνι πετούμενο χωρίς φτερά.

Δημήτριος Γκόγκας