Βαδίζω ως την ψυχή σου: Ένα ποίημα από τον Μοσχόπουλο Γεράσιμο.

Τα λόγια είναι φυλακή,

μα είναι κι οξυγόνο,

δώσε μου μία αναπνοή,

μία σου λέξη μόνο.

Πες μου γλυκά το σ’ αγαπώ,

με την βαθιά πνοή σου,

σε τίποτα δε σταματώ,

βαδίζω ως την ψυχή σου.

Τα λόγια είναι σιωπηλά,

μα η καρδιά μιλάει,

και κάποια βράδια τρυφερά

ο Έρωτας γλεντάει.

Το ποίημα αυτό πυροδοτήθηκε, καταρχήν, από την παροντικήστιγμή, όπου διάβαζα Γκάτσο κι άκουγα τη συνέντευξητου Λ. Παπαδόπουλου. Όμως η έμπνευση δε θα ήτανεφικτή, αν δεν είχε μεσολαβήσει ο διάλογος με ένα προσωπικόμου φίλο. Τον παραθέτω εν συντομία, όπως τον θυμάμαι:

Εγώ: Είπε (ο Καζαντζάκης) –«Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαιτίποτα. Είμαι ελεύθερος». Σπουδαίο κατόρθωμα να είσαι ελεύθερος.

Φίλος: Δεν ήταν ελεύθερος, αλλά απελευθερωμένος.

Ε: Γιατί το λες αυτό; Ποια είναι η διαφορά;

Φ: Γιατί χρειαζότανε τα λόγια για να το πει.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος.

Date: 29/09/12   time: 00:50πμ.

Από την ποιητική συλλογή «Στου Έρωτα τα χνάρια».