«Η ροδιά»: Ένα βραβευμένο ποίημα από την Ιωάννα Χρήστου.

Εψές το βράδυ, που ο νοτιάς κατάπινε τη λήθη

και μ΄ ευωδιές κι αρώματα το σώμα πλημμυρούσε,

του κήπου σου δρασκέλισα κρυφά το ξερολίθι,

πως είν’ αργά για έρωτες ο αγέρας μου μηνούσε.

Πίσω από ριχοσπέρματα και τριανταφυλλάκια,

εκεί που το αγιόκλημα με τύμπανα βομβούσε,

σύρθηκα στην ξινοροδιά, στον κόρφο, στα λαιμάκια,

κλαδί-κλαδί, σκαλί-σκαλί, κι εκείνη αναρριγούσε.

Δαγκώνοντας, ξεγδέρνοντας, ολοξετρελλαμένος,

στη μάχη μέσα ρίχτηκα, θάρρεψα θα νικούσα,

άφριζα, κομποβύζαινα, αλύτρωτα δοσμένος

στη ζωοδότρα τη ροδιά, την ερωτοτροπούσα.

Του φθινοπώρου το στερνό το φως χαμογελούσε,

της νειότης μου τρεμόσβηνε το αδύναμο καντήλι,

στα ρόδια σου τα σάρκινα το στόμα σπαρταρούσε

κι άλικα, κατακόκκινα, μου βάφτηκαν τα χείλη.

Πήρε το ΄β βραβείο στον 1^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Αρχείου Ιστορίας & Τέχνης Καισάρειας Κοζάνης.

Ιωάννα Χρήστου.