Στο μισό του δρόμου το τέλος αργεί ακόμα:Ένα βραβευμένο ποίημα του Δημήτριου Γκόγκα.

1. Στο μικρό δωμάτιο

μέτρησε τέσσερις

άσπρους τοίχους.

Ψηλά ο ουρανός.

«Ήρθε η Άνοιξη» σκέφτηκε.

Τους έβαψε γαλάζιους

Και πνίγηκε στη θάλασσα.

2. Στο σκονισμένο κομοδίνο

είχε  ξεχάσει

τα κρεμαστά σκουλαρίκια της.

Με ζωγραφιές

σε  χάλκινο κλουβί

μικρά πουλιά

που είχαν τα φτερά της.

Το ίδιο βράδυ

πέταξαν μακριά.

3.      3.  Ήθελε πάντα

να περπατήσει

κάτω από τους ήχους της βροχής,

με μια ομπρέλα να γέρνει

στον κυρτό της ώμο.

Μια μέρα

της  βδομάδας,

έβρεχε πολύ από νωρίς,

πήρε απ’ το μπαούλο  την ομπρέλα,

την έβαλε με προσοχή στον ώμο.

Η βροχή σταμάτησε ευθύς.

4.       4. Η δουλειά που είχε

δεν τον ικανοποιούσε απόλυτα

μα κρυβόταν επιμελώς

πίσω από τη φράση:

δόξα τω θεώ που έχω δουλειά.

«Αυτό ήταν αυτονόητο»

μονολόγησε

και συνέχισε να μαζεύει

τα σκουπίδια του δήμου,

κοιτάζοντας κάτω από τα βλέφαρα

τον κόσμο που περνούσε.

1.       5. Αποφάσισε

-το είχε αποφασίσει από το βράδυ-

να συγυρίσει το σπίτι το πρωί.

Σηκώθηκε,

ήπιε κρύο καφέ,

έκανε ζεστό μπάνιο,

έβαψε είκοσι νύχια,

είδε τηλεόραση,

ντύθηκε αργά,

βγήκε έξω στην πόλη.

Συγύρισε τον εαυτό της,

δεν ήθελε να λερωθεί.

 

Το 2ο βραβείο στον 3ο Ποιητικό Διαγωνισμό Ελίκων(2014)

Δημήτριος Γκόγκας