«Ανεμώνη» : ένα ποίημα του Μοσχόπουλου Γεράσιμου

Το άνθος που δε πρόδωσε την ευγενή ψυχή μου,

είναι η χειμωνιάτικη, ιώδης ανεμώνη,

σαν έπινα το νέκταρ της, ριγούσε το κορμί μου,

της είπα μυστικά στ’ αυτί: -«Δεν είμαστε πια μόνοι».

Κι αυτή απάντησε γλυκά: -«Φυσάει τραμουντάνα,

μου μάδησε τα πέταλα σε μια ριπή μονάχα,

ο χρόνος, ο προδότης μου και η στιγμή ρουφιάνα,

μαράθηκαν τα νιάτα μου, με λες αγάπη τάχα».

-«Τ’ ορκίζομαι στο ξίφος μου, μιλάω την αλήθεια,

κι αν ψεύτης γίνω μια φορά ας βυθιστώ στο αίμα,

να με τρυπήσει το σπαθί, να μην χτυπούν τα στήθια,

μα έχω σκήπτρο του φωτός, θα σου φορέσω στέμμα».

  

         

-«Πλάι σου στέκομαι πιστά σαν μία Ορτανσία,

από το δάκρυ της Θεάς ξεχύθηκε το πάθος,

κι έτσι ο έρωτάς μας ζει σαν έπος κι ιστορία,

συθέμελα σε αγαπώ απ’ της καρδιάς το βάθος».

Την έχω πάντα στο μπαξέ σαν έξοχο ζαφείρι,

ο κήπος έχει μοναχά την μία ανεμώνη,

αμάραντο κρατώ στερρά του έρωτα γεφύρι,

η φλόγα μας σαν πυρκαγιά συνέχεια δυναμώνει.

Date: 20/09/12    Time: 15:00μμ.