"Μοναχικές καρδιές": Ένα ποίημα από τον Γιώργο Γιαννόπουλο.

Είναι κάτι παιδιά
και κορίτσια,
έξω από ηλικίες και συμβάσεις,
που αισθάνονται μονίμως ένα πόνο στην καρδιά…

Είναι οι άνθρωποι οι μοναχικοί,
που γυρνάν το μαγκανοπήγαδο,
ζώντας είτε σε παλάτια ή
σαν αγιορείτες μοναχοί…

Κουβαλάνε βάρη κι ενοχές,
αποτυχίες αισθηματικές,
επαγγελματικές,
ίσως και φιλίας προδοσίες,
από αλλοτινές ξεχασμένες εποχές…

Τα μοναχικά αυτά ανθρώπινα κουρέλια,
είτε απομονωμένα,
είτε μέσα στην ηρεμία του πλήθους,
έχουν τα φρένα τους σπασμένα,
πέφτουν στης αδιαφορίας συνανθρώπων τους
τους τοίχους…
 
Τη μοναξιά τους κρύβουν και την ντύνουν
με φανταχτερούς και πλουμιστούς χιτώνες,
συμμετέχουν σε παρέες γελαστοί και
δήθεν χαρωποί,
αλλ από μέσα τους κυλούν βαρείς χειμώνες…

Δεν τους λυπάμαι, δεν τους κακολογώ,
γιατί ειν οι πιο ευαίσθητες
κι ανθρώπινες καρδιές,
κι επειδή όλα στη ζωή είναι μυστήρια,
σας το ομολογώ,
μοναχό κουρέλι είμαι κι εγώ….

Γιώργος Γιαννόπουλος