Τις νύχτες μάζευε τ' αστέρια
που πέφτανε στη γη
και τάιζε τους δράκους της ψυχής της.
Μα κάθε αυγή, έτικτε χίλιους ήλιους
τον κόσμο να φωτίσει.
Έκλεβε πίδακες φωτιάς
από της γης τα σπλάχνα
και στόλιζε μ' ολόφωτα
στεφάνια τα μαλλιά της.
Κι ύστερα κλώθοντας
της μοίρας της το νήμα
κεντούσε πάνω στ ' ουρανού
τη ρότα του λαού της.
Παρθένα κόρη,
μ' εραστές ωκεανούς
πνιγμένη στο γαλάζο
όσο κι αν εβιάστηκε
όσο κι αν την χτυπήσαν...
τα μάτια είχε πάντα ορθά
κι εθώριε εχτρούς και φίλους
Μα πάντα ορθή, περήφανη
σαν έβγαινε η φωνή της
σταμάταγε ακόμα και η γη
για ν' ακουστεί σε όλους
το πέταγμα της λεύτερης ψυχής της.
17/2/15
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου