«Αγαλματένια κόρη»: ένα ποίημα από τον Μοσχόπουλο Γεράσιμο.

Ωκεανός τα μάτια σου

            σα στάλες παραδείσου,

να τ’ αντικρίσω μια φορά

            κι ας βυθιστώ μαζί σου!

Ουράνιο χαμόγελο,

            των Χερουβείμ το γέλιο,

σαν άρπισμα των ξωτικών

            κι ορχήστρας βιολοντσέλο!

Καλλίγραμο το σώμα σου

            αγαλματένια κόρη,

ειν’ πιο στητά τα στήθια σου

            κι απ’ τα βραχώδη όρη!

Τα χείλη σου, τα βυσσινιά

            που όποιον τον φιλήσουν,

θα του χαρίσουν Έρωτα

            και θα τον αναστήσουν!

Για μια στιγμούλα να βρεθώ

            μες στη ζεστή σου αγκάλη,

για μια βραδιά να σ’ αγαπώ

            και ας χαθείς και πάλι!

Μοσχόπουλος Γεράσιμος