"Απώλεια": ένα ποίημα από την Μάγια Καλογεράκη.

Παρόλο που βιώνουμε την απώλεια, δεν χάνουμε την ελπίδα! Μου άρεσε το ποίημά σου Μάγια!

Ένα κενό στην ψυχή μου, απουσία και οδύνη
Θέλω να θυμάμαι μα πιο πολύ να ξεχνάω
Αγγίγματα, μυρωδιές, συναισθήματα
χτες κοιμήθηκα χωρίς εσένα

σε γνώρισα έναν Αύγουστο με πανσέληνο
γελούσα κι έκλαιγα μαζί σου, ένιωθα…
θα είμαστε μαζί όσα χρόνια κι αν περάσουν
μικροί κι ασήμαντοι άνθρωποι, δεν ορίζεται η μοίρα

το σκοτάδι έρχεται πιο γρήγορα και φεύγει πιο αργά
κρύβομαι σε μια παράξενη διάσταση, τι είναι αυτό το ενδιάμεσο;
ούτε ζωή, ούτε θάνατος

δεν έρχεται κανείς εδώ, μόνο βίαιες αναμνήσεις
ο αέρας πνιγηρός, μυρίζει θλίψη
άνοιξε το παράθυρο όπως τότε
θέλω να κόψω γιασεμί, μάταιες σκέψεις

Όνειρα μισά, σπασμένα όνειρα
Σαν το παλιό πολωνέζικο βάζο
Θα βγω να περπατήσω στο υπόσχομαι
Θα ξανακούσω μουσική, λυτρωτική μελωδία
Ο χρόνος τιμωρητικός και παγωμένος

Ένα πουλί φτερούγησε στο τζάμι
Νομίζω η άνοιξη δε θ’ αργήσει



Μάγια Κ.