"Η Ψυχή": ένα ποίημα από την Στέλλα Βρακά.

Μιαν άνοιξη κι ένα καλοκαίρι
σώπασα
στην βίαιη έπαρση της φαντασίας.

Απέναντι η ψυχή μου
άλλοτε ορατή
κι άλλοτε αόρατη
περίμενε τ' αποφάγια
και τις ελεημοσύνες.

Θέλησε να υπομένει
μ' αληθινή εγκαρτέρηση
το ξέφτισμα του ονείρου
το δυνατό κι επίσημο
του τοπίου να καταρρέει.

Έμαθε να σωπαίνει
μιας και δεν ήταν πια
η αγαπημένη των πραγμάτων.

Κάθε της στιγμή
ένα ήσυχο ερωτηματικό
για τον φοβερό καιρό
της βαθειάς πληγής
της παράδοξης.

Πλενόμουν στο νερό
του βάλτου.
Τυφλωνόμουν απ' την αλλαζονεία
του λανθασμένου υποσχετικού.

Σωπασμένες οι νότες
έχασαν τον προορισμό τους.
Κυρίαρχη η πλάνη.

Στο έσχατο σημείο
εκεί
πού πόθησα τον ύπνο
είδα την Ψυχή μου
να πλέει στο σιμά μου.
 
~στέλλα βρακά~
αιτιον