«Ο χρόνος τι εστί ρωτώ!»: ένα ποίημα από τον Μοσχόπουλο Γεράσιμο

Ο χρόνος τι εστί ρωτώ τα πλάσματα της φύσης
μα και τα έργα πάνσοφα, τόσο μεγαλειώδη
του παντοδύναμου Θεού, Δημιουργού της κτίσης,
και τ’ απαντήματα πολλά, πολύ θεμελιώδη.

Μια πεταλούδα ρώτησα να μας πει τί είναι ο χρόνος,
πως τον αντιλαμβάνεται καθώς κυλά η ζωή της,
σαν όρκο έδωσε ιερό στα πλουμιστά φτερά της,
με στόμφο είπε στωικά πως τ’ άγγιγμά του νόμος,
σε κάθε της φτερούγισμα τον νιώθει στην ψυχή της,
μα τα λουλούδια βάλσαμο σαν κάνει τα παιδιά της!

Μα δε μπορεί, μα δε μπορεί να μας γερνάει μόνο,
ξέρω καλύτερα απ’ αυτό, αντίδοτο στον πόνο!

Στο δρόμο μου συνάντησα ένα σκυλί τρισάγιο,
δεν υπολόγιζε ποτέ τον χρόνο μας τον μαύρο:
«Μονάχα να υπηρετώ πιστά τ’ αφεντικό μου,
μόνο αυτό επιθυμώ, τον έχω στο πλευρό μου,
ο χρόνος ειν΄ αδιάφορος και πια δε με τρομάζει,
ο άνθρωπος, ο κόσμος μου, εκείνος μ΄αγκαλιάζει!».

Μα πως μπορεί, μα πως μπορεί, ο χρόνος δεν τ’ αγγίζει,
το σώμα του και την ψυχή ο άνθρωπος ορίζει!

Περιπλανήθηκα πολύ σε όλη την Ελλάδα,
φτάνω καιρό μετέπειτα στην πιο πλατιά κοιλάδα,
σε μια ελιά ευθύς ζητώ του Χρόνου να μιλήσει,
να μας αφηγηθεί με μιας τα όσα έχει ζήσει!

«Πόσοι χειμώνες πέρασαν και πόσα καλοκαίρια,
Ο χρόνος ρόζους ζύμωσε με τα στυγνά του χέρια,
μα ‘γω βλαστάνω σήμερα και γι’ άλλα τόσα χρόνια,
είμαι αρχόντισσα, κυρά, θα επιζώ αιώνια!».

Μα πως μπορεί, μα πως μπορεί τον χρόνο να γελάει
και τους καρπούς τους ώριμους γλυκά να τους φυλάει!

Πορεύτηκα, σκαρφάλωσα στο πιο μεγάλα ύψη,
τον Όλυμπο σα ρώτησα αν έχει υποκύψει,
εκείνος μου απάντησε: «Άκου μικρέ μου τώρα,
ο χρόνος ειν’ απατηλός μες στα δικά μου μάτια,
σα θώρησα τους πρίγκιπες να χάνουν τα παλάτια,
κατακλυσμούς να μαίνονται ατέρμονα τη χώρα,
μα όσο η Γη αγέρωχα κι ατέλειωτα γυρίζει,
την κορυφή μου ο ουρανός με δέος αντικρίζει!».

Μα πως μπορεί, μα πως μπορεί τον χρόνο να νικάει,
σαν άφθαρτος ημίθεος ποτέ του δε γερνάει!

Μες στο μυαλό βυθίστηκα, στο χάος της αβύσσου,
να συναντήσω το Θεό στην πύλη Παραδείσου,
να μ’ απαντήσει ζήτησα στο τί εστί ο χρόνος,
σαν τον ηγέτη των θεών, ο άρχοντάς μας Κρόνος.

«Μα πως τολμάς εσύ θνητέ να θες να με νικήσεις;
τον Κρόνο τον τρισμέγιστο να θες ν’ αψηφίσεις!
Εγώ είμαι ο χρόνος σου, το τέλος κι η αρχή σου,
σαν άρχοντας του κόσμου σου ορίζω τη ζωή σου!».

«Σαν Ποιητής της πλάσης μας, σαν Πλάστης ποιημάτων,
σαν Αρχιτέκτονας οδών, ονείρων και θαυμάτων,
πάντα ν’ ακούς που σου μιλώ ουράνιε Πατέρα,
Ω! Πλαστουργέ του ύδατος και του μεστού αιθέρα,
σαν τούτη ‘δω τη μέρα μας κάποια στιγμή θα σβήσω,
μα πίσω μου τα έργα μου αθάνατα θ’ αφήσω!»

Μοσχόπουλος Γεράσιμος