Χέρια νεανικά.
Όλο ρυτίδες.
Είδαν το φως
να τα καλλωπίζει
με μελανές κηλίδες.
Όλο το ωραίο κυανό χρώμα.
Όλο το μαύρο της σκοτείνιας.
Ενός άμαθου κόσμου
που γνώρισε το σκίρτημα της αλήθειας.
Τα πάντα περιμένουν
στα υποσχόμενά σου ακροδάχτυλα
άπραγα την πλήρωσή τους.
Να σφραγιστούν σε μολυβένια αγάλματα.
Ας δικαιωθούν με την φανέρωσή τους!
Μια άσπρη σκιά
πάνω στον αντίχειρά του χορεύει.
Μια ανακουφισμένη ψυχή, μα κλαίει.
Η πένα πιο χρυσή πέφτει
στα όρια της σκέψης.
Από ύπνο άυπνο συνεπαρμένη.
Κι εκεί γεννιέται
ο ποιητής που αιώνιος μένει.
Μετά απ’ τα όρια.
Κι έτσι πεθαίνει,
χωρίς όρια.
Εσύ αιχμαλώτισες, λάξευσες το φως για να το δούμε.
Μες την κόμη της μητέρας σου Καλλιόπης
αναπαύσου, ω, Ποιητή Αιώνιε!
Τώρα, εμείς δημιουργούμε.
Μαίρη Μαρκάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου