Ανείπωτα λόγια: ένα ποίημα από τον Μοσχόπουλο Γεράσιμο

Τα λόγια μας τ’ ανείπωτα, εκείνα να φοβάσαι,

εκείνα που μας σκόρπισαν στο τέλος τ’ ουρανού,

σβήσαν τ’ αστέρια μάτια μου, μ’ απόψε μη λυπάσαι,

έχεις ψυχή ευαίσθητη σαν του μικρού μωρού.

Τα δάκρυα γίνανε βροχή κι ο στεναγμός χαλάζι,

φουρτούνιασε η θάλασσα κι η βάρκα μας μικρή,

θ’ αλλάξει πάλι ο καιρός γι’ αυτό να μη σε νοιάζει,

τραβώ εγώ τη ρότα μου γιατί έτσι ειν’ η ζωή.

Είτε το θέλησαν Θεοί, είτε θεριά κι ανθρώποι,

τώρα θα ζούμε χωριστά σ’ ελεύθερα κελιά,

μα όπου και να βρίσκεσαι, ευτυχισμένοι τόποι

να σ’ αγκαλιάζουν τρυφερά σα δυο γλυκά παιδιά.

Τα δάκρυα γίνανε βροχή κι ο στεναγμός χαλάζι,

φουρτούνιασε η θάλασσα κι η βάρκα μας μικρή,

θ’ αλλάξει πάλι ο καιρός γι’ αυτό να μη σε νοιάζει,

τραβώ εγώ τη ρότα μου γιατί έτσι ειν’ η ζωή.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "Μυσταγωγώ τα όνειρα".

22/08/15   18:49μμ

Αθήνα