Μαυρη πεταλουδα: ένα έμμετρο ποίημα από την Μίνα Παναγιωτοπούλου

Γεννήθηκα ενα Σάββατο

στου απείρου την καλύβα

μητέρα είχα τη φυγή

πατέρα τον Αννίβα.

Δε μ'έκρυψε μια αγκαλιά

στου δράκου το κυνήγι

-άσε που υπάρχει αγκαλιά

που στα ρηχά σε πνίγει-

Συχνά ο πόνος της ψυχής

Κομμάτιαζε τη σάρκα

Κι έλεγα στα ναυάγια

πάμε για νέα μπάρκα.

Ξυράφια όνειρα στο νου

με σχίζαν και πονούσα

μα όσους δεν ονειρεύονται

πιότερο συμπονούσα.

Ζωντάνευε τη μνήμη μου

μια πεταλούδα μαύρη

έψαχνε χρόνια όπως και γω

γόνιμη γύρη να βρει.

Φτεροκοπούσε άναρχα

σε ατσαλένιο κρίνο

ακόμη κρύβω στη ψυχή

τον παιδικό της θρήνο.

Μινα

Παναγιωτοπουλου

Απο τη ποιητικη συλλογη

Η εποχη του οχλου.