Κι αν απόψε σιωπηλή τους κακούς οιωνούς χλευάζεις και
παραπονεμένη αναλογίζεσαι που χάθηκαν τα χρώματά σου,
σκέψου πως όλοι εσένα αναζητούν, σε σένα ανοίγουν τη ψυχή τους.
Το αιθέριο σώμα σου δίνει ζωή στο καθετί.
Στου βυθού τις άλαλες υπάρξεις,
στων βράχων τις ανυποχώρητες εμμονές
και στου απείρου βάθους σου το μαύρο.
Κι όταν τ'ολογιομο φεγγάρι έρχεται να σ'επισκεφτεί,
με σεβασμό το βλέμμα του σε σένα στρέφει.
Στέκεται και σε θωρεί. Την ταιριαστή στιγμή αναζητά με
τ'ασημένιο φως του την Άγια μορφή σου ν'αγκαλιάσει.
Ύστερα φεύγει σιωπηλό από ζωή και δύναμη γεμάτο.
Εύη Βαλαντάση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου