Το αντίο: ένα βραβευμένο ποίημα από την Κατερίνα Μακρή

Ξυράφι στο μυαλό μου η εικόνα σου

και μαχαιριά στα στήθη μου η μορφή σου.

Σε βλέπω με χαμένο βλέμμα κι άλαλο

τα νύχια σου να μπήγεις στ’ άθλιο κάγκελο,

εγώ να σέρνομαι στου πλοίου το κατάστρωμα

κι εσύ να μένεις στην προβλήτα μοναχή σου.

Κατέβαζες μουσκιό κεφαλομάντηλο

να σε φυλάξει από τη σκαμαγκίδα.

Έδερνε ο αγέρας το φουστάνι σου και γύριζε

και το καράβι όλο έφευγε και σφύριζε.

Σύννεφο ομίχλης θάμπωσε τα μάτια μου

αν είσαι εκεί ή αν έφυγες δεν είδα.

Άνοιξα το πακέτο που μου έδωσες

την ώρα που το χέρι σου φιλούσα.

Κανένα απ’ τα ζαχαρωτά δε γεύτηκα.

Σου ‘ταξα θα γυρίσω, λόγια ψεύτικα,

και τη φωτογραφία που είμαστε μαζί

δεν έπαψα να κλαίω σαν κοιτούσα.

Με πλήγωσε η ρομφαία από το βλέμμα σου,

με μάτωσε και με πονάει ακόμα.

Κι όσες κι αν είδα μάνες – Παναγιές

ν’ αφήνουνε στα κάγκελα νυχιές,

 όλες εσένα μου θυμίζουν, που καιρό

έχεις ξαπλώσει κι αναπαύεσαι στο χώμα.

Μακρή Κατερίνα

Γ’ βραβείο στον Ε’ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό Καισάριου Δαπόντε