Άβυσσος: ένα ποίημα από τον Γεράσιμο Μοσχόπουλο

Τώρα, παντού σε κυνηγούν τα κτήνη της αβύσσου,

αν κι έχεις χάσει προ πολλού την ίδια την ψυχή σου,

λες κι έχεις γίνει φάντασμα που πλέκει κάθε βράδυ

διηγήματα εκδίκησης που πνίγει το σκοτάδι.

Και αν τολμούν, ας έρθουνε, εγώ δε λέω ψέμα

και θα τους κάνω να γευτούν τί γεύση έχει τ’ αίμα,

τα λούτρινα κουκλάκια μου κοκκινωπά θα βάψω

σαν το παιδί μου πέθανε κι εγώ να ζω, θα πάψω.

Το φάντασμα που σας μιλώ είναι μαζί ‘δω πέρα,

είναι ο τρελός που χάνεται μες στης ζωής σκακιέρα,

είμαι εγώ που ξεψυχώ σε άγνωστα λιμάνια,

γιατί η ζωή ειν’ άδικη και είναι και ρουφιάνα.

Γεράσιμος Μοσχόπουλος

05/10/16   02:02πμ

Αμάρυνθος

Από την ποιητική συλλογή «Ψάχνοντας το φως του λόγου»