Στην αγκαλιά της Αφροδίτης

Δάκρυα ρίχνει ο ουρανός,

η σελήνη φέγγει τη σιωπή της,

τ’ αστέρια κρύφτηκαν σε άλλους κόσμους

κι εγώ κείτομαι σε μια ακρογιαλιά,

μου κρατάει συντροφιά η θάλασσα,

μου μιλούν τα κύματά της,

για έρωτες παλιούς όσο οι βράχοι,

για γενναίους ναυτικους,

 

που εκπόρθησαν ένδοξα λιμάνια

και σαγήνευσαν τσακίρικες γοργόνες,

αιώνια μαχόμενοι τα πέλαγα

και με τη στερνή τους ανάσα

χρωμάτισαν την ιστορία σαν μύθοι.

Ποιώ το σώμα μου σαν καράβι

κι αρμενίζω στο ναό της,

για χάρτη έχω μόνο τους αφρούς της,

για πυξίδα τα όνειρά μας,

όσο και να λυσσομανά ο άνεμος,

όσο και να σείονται τα ηφαίστεια,

ακόμη και να βυθιστεί η Ιθάκη σαν την Ατλαντίδα,

το πλοίο μου θα διαπλεύσει τις συμπληγάδες πέτρες

και θα φτάσει στην αγκαλιά της Αφροδίτης.  

Μοσχόπουλος Γεράσιμος

19/11/12       20:48μμ.