«Αιώνιο ζευγάρι»

Μες της νύχτας το σκοτάδι,

σου χαρίζω ένα χάδι,

σε ζεσταίνω σα νοτιάς.

Αχνοφέγγει το Φεγγάρι,

το καράβι μας σαλπάρει

για τη νήσο της χαράς.

Με το χάραμα της μέρας,

σε θωπεύω σαν αγέρας,

στη ζεστή μου αγκαλιά.

Όσο ο ήλιος μας φωτίζει,

η αγάπη μας θ’ ανθίζει,

σαν μια τριανταφυλλιά.

Όσο ο ήλιος μας φωτίζει,

η αγάπη μας θ’ ανθίζει,

σαν μια τριανταφυλλιά.

Σαν την άμπωτη πραΰνεις,

με μια νότα της Σελήνης

μου προσφέρεις συντροφιά.

Το φιλί σου γαληνεύει,

η αγκαλιά με ταξιδεύει

στα πιο ήρεμα νερά.

Μου γελάς σαν πλημμυρίδα,

με γεμίζεις όλο ελπίδα,

λίμνη μου παντοτινή.

Στη δική σου συζυγία,

με δροσίζεις με μαγεία,

σαν πηγή ονειρική.

Στη δική σου συζυγία,

με δροσίζεις με μαγεία,

σαν πηγή ονειρική.

Μα σαν Ουρανός και Γαία,

συμβαδίζουμε μοιραία

στην αληθινή οδό.

Σαν την Ρέα με τον Κρόνο,

πορευόμαστε στο χρόνο

σ’ ανεξίτηλο γιαλό.

 

Σαν την Ήρα με τον Δία,

η ζωή σα μελωδία

απ’ την λύρα του Ερμή.

Των ερώτων μας οι μύθοι,

δε θα πεσουνε σε λήθη,

θα θυμούνται κι οι θεοί.

Των ερώτων μας οι μύθοι,

δε θα πεσουνε σε λήθη,

θα θυμούνται κι οι θεοί.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος