"Η δέκατη Μούσα": Ένα ποίημα από τον Μοσχόπουλο Γεράσιμο.

Τα σεραφείμ σαν κλέψανε τη λάμψη των ματιών σου,

φωτίσανε το χάραμα σ’ ολάκερη τη Γαία,

οι ποιητές δεήθηκαν στον οίκο των Θεών σου

να τους χαρίσεις έμπνευση σα μούσα, σαν πηγαία.

Ο Ποσειδώνας έφτιαξε μια λίμνη προς τιμήν σου

να κολυμπάς αμέριμνη σαν τον ωραίο κύκνο

κι οι δαίμονες αδημονούν για τη βαθιά ψυχή σου,

μα ‘συ γελάς και πλάθεσαι στου Έρωτα το λίκνο.

Οι ραψωδοί σού τραγουδούν, σ’ υμνούνε κι οι γοργόνες

σαν τη θεά των θαλασσών και των επτά ηπείρων,

σ’ ακολουθούν τα πνεύματα κι αρχαίες αμαζόνες

σαν ίδρυσες τον κόσμο μας των άπιαστων ονείρων.

Μια λέξη σου και γίνομαι του λόγου ηγεμόνας,

δαμάζω και το θάνατο, του βάζω χαλινάρια,

τον ίππευσα σαν άλογο σαν πέρασε αιώνας

κι αναζητώ τη λύτρωση στης Ποίησης τα χνάρια.

Δωσ’ μου το χρίσμα των μυστών βασίλισσα του νου μας,

σαν τ’ άστρο του ορφνού ουρανού με οδηγείς κοντά σου,

στην στοργική σου αγκαλιά, στο έσω του ναού μας,

σαν ανεβαίνω διαρκώς τ’ απέραντα σκαλιά σου.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος