«Ο λόγος ο Ελληνικός φως της Οικουμένης»: ένα βραβευμένο ποίημα από τον Αθανάσιο Πανέλα

Καθάριο σαν τον κρύσταλλο το λόγο τούτο πίνω.
Ποτίζει νου και την ψυχή θεριεύει.
Βοά η σιωπή, λαλούν βουβοί, τυφλοί το Φως τους βρίσκουν.
Κι αν πάει σπαθί, κι αν πάει φωτιά
κι αν πάει χαρτί σφετεριστή με κάλπικο μελάνι.
Θ’ αναστηθούν οι πάπυροι, τα στήθη θα προτάξουν
με προσκλητήρια νεκρών Σοφών να ρητορεύουν.
Το λόγο τον Ελληνικό ως Φως απότοκο
μπροστά τους θα τον εύρουν.

Κραυγές ασύνταχτες τα λόγια των βαρβάρων.
Συθέμελα τα έργα τους γκρεμίστηκαν
στη συντριβή του χρόνου.
Κουφάρια, λήθη και συντρίμμια,
τούτη τη γη στολίσανε.
Κι αν τα ιερά βεβήλωσαν κι ατίμασαν τους χώρους,
ψηλά το λίκνο της ζωής ο Παρθενών τους γνέφει.
Με τον Ικτίνο, το Φειδία θεμελιωτές,
με το Σωκράτη  ρήτορα και τον Αριστοτέλη.
<<Ο λόγος ο Ελληνικός οικοδομεί την Οικουμένη>>

Ο λόγος τούτος έσπειρε παγκόσμιες αξίες.
<< Δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα>>
Μ’ τούτον αντρωθήκανε των Σπαρτιατών οι παίδες.
<<Ή ταν ή επί τας>>
Μ’ αυτόν ο Μεγαλέξανδρος τον κόσμο εκπολιτίζει.
<<Μνημεία, γλώσσα, σχολεία>>
Είναι ο λόγος του Θεού σε στόμα Αποστόλων.
<<Αγαπάτε αλλήλους>>
Το φως αυτό αχνόφεγγε μεσ’ το κρυφό σχολείο.
<<Ελευθερία η Θάνατος>>
Αυτός ο λόγος έσμιξε Ανατολή και Δύση.
Καθάριος σαν το κρύσταλλο εις τους αιώνας μένει:
<<Ο λόγος ο Ελληνικός το Φως της Οικουμένης>>


Αθανάσιος Πανέλας
Βραβείο του "Αρίωνα"
Αμφικτυονία Ελληνισμού Θεσσαλονίκης