"ΠΛΗΓΩΜΕΝΑ ΜΙΛΙΑ": ένα όμορφο ποίημα από τον Κώστα Σώκο

Πέρασαν χρόνια που δε σε ξανάδα.
Ένα βαπόρι μ’ αμπάρια γεμάτα,
άφησε πίσω το Ρίο λα Πλάτα
κι’ ένα κορίτσι στο μόλο, λαμπάδα.

Πάμπολλα πλοία. Χιλιάδες τα μίλια.
Όμως κανένα δε μ’ έφερε πίσω.
Μόλις που πρόλαβα να σ’ αγαπήσω.
Κίτρινα γράμματα έχω κειμήλια.

Είχες ανάψει κεράκια στον άγιο
κι’ είπες ευχές, στους αφρούς των κυμάτων.
Τρεις καταλόγους  μετράω θυμάτων,
δυο επιζήσαντες κι’ ένα  ναυάγιο.

Ξέμπαρκος σ’ ένα νησί στο Αιγαίο.
Το’ να μου χέρι κομμένο στη μέση.
Χάθηκε κάθε ανθρώπινη σχέση
κι’  ένα χαμόγελο πού’ χα πηγαίο.

Γνώριμο γράμμα στην πόρτα μου κάτω.
Τι κι’ αν προσπάθησες, τι κι’ αν με βρήκες;
Δεν σου ταιριάζουνε τέτοιες  συνθήκες
ούτε ποτέ θα σου στείλω μαντάτο.

Ξέχναμε. Μη με πληγώσεις καλή μου.
Κράτησε κείνη την όμορφ’ εικόνα,
πριν τον απρόσμενο άγριο κυκλώνα.
Τότε που φάνταζα μες  στη στολή μου.

Κώστας Σώκος