«Τα αστέρια μου μιλούν»

Στους γονείς μου…

Βγήκα νύχτα μοναχός μου, με τ’ αστέρια συντροφιά,

μου χαρίσανε το φως τους, και με πήραν αγκαλιά,

τραγουδούσαν για το τότε, με λαλιά ερωτική,

ντύσαν τη χροιά με γλύκα, κι είπαν με θερμή φωνή:

-«Η νύχτα και η μέρα δεν βρίσκονται ποτέ μαζί,

ο ήλιος, το φεγγάρι, ποτέ δεν έχουν ιδωθεί,

μα σαν μας βλέπεις τώρα, σου ορκιζόμαστε πιστά,

σα φως και σα σκοτάδι, αγαπηθήκαμε βαθιά».

Μέλι στάζανε οι λέξεις, βάλσαμο για την ψυχή,

η ελπίς αναγεννιέται, ξαναβλέπω την αυγή,

σαν χαράζει πέρα έξω, το φως πια ακολουθώ,

δεν φοβάμαι το σκοτάδι, κάνω ό,τι αγαπώ.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος 24/01/10