Ένας ακροβάτης ισορροπούσε πάνω στο
σχοινί, παίζοντας ακορντεόν, σαν περιστέρι σε συρμάτινο καλώδιο. Οι περαστικοί
τον θαύμαζαν κι εκείνος αγέρωχα μιλούσε:
-«Είναι η πρώτη φορά που το κάνω
αυτό!» και συνέχισε την μελωδία του σα να κελαηδά ένα υψίφωνο αηδόνι, ενώ εγώ
εξοστράκιζα τα ροδόφιλα συναισθήματά μου κι εξαφάνιζα τα ίχνη τους, ώστε
κανένας να μην μπορεί ποτέ ν’ αποδείξει την ύπαρξή τους. Έκρυψα και την μελωδία
του ακροβάτη σ’ ένα πορφυρό κοχύλι και σε μια φεγγαρόλουστη ακρογιαλιά
αναζήτησα το χρυσοκέντητο χάδι του ονείρου. Αύριο θα ξημερώσει σα να μας αγκαλιάζει
ένας ξανθός άγγελος με θαλασσί μάτια κι όλα θα χρωματιστούν σα να ζούμε ένα
ποιητικό παραμύθι.
Μοσχόπουλος Γεράσιμος 21/02/12
19:02μμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου