«Δεμένος στο κατάρτι...»:ένα ποίημα από τον Μοσχόπουλο Γεράσιμο

«Δεμένος στο κατάρτι...»

Ψυθίριζες μειλίχια θεόπνευστη Σειρήνα

μια μουσική κρυστάλλινη σαν μία καρδερίνα,

με πλάνεψαν τα λόγια σου, νότες από κοχύλι,

αχ! και να μ’ άγγιζαν γλυκά τα κόκκινά σου χείλη!

Θέλω να σπάσω τα δεσμά που μ’ έχουν στο κατάρτι,

ας είναι μόνο μια φορά, για μια βραδιά του Μάρτη

και μια για πάντα ας χαθώ σαν άνθος του Απρίλη,

θα με θυμούνται οι θνητοί, θα με φθονούν οι θρύλοι!

Μα δε μπορώ, μα δε μπορώ, Ιθάκη θε’ να φτάσω

και την πορεία της ψυχής αδύνατο να χάσω,

νοστάλγησα την αγκαλιά της μίας Πηνελόπης,

σα Μούσα την αγάπησα, σαν ποίημα της Καλλιόπης!

Μοσχόπουλός Γεράσιμος

12/07/14      08:55πμ

Αμάρυνθος