Μην κλαις αγάπη μου γλυκιά κι ας έχεις μείνει μόνη,
το ξέρω πόσο ασφυκτιάς σα ρόδο μαραμένο,
δεν ψέλνεις πια, δεν κελαηδάς θλιμμένο μου αηδόνι,
τα χέρια μου στο πρόσωπο, τ’ αντάμωσαν κλαμένο.
Τα πλοία αν κι είναι ασφαλή δεμένα στο λιμάνι,
κάλλιο να ταξιδεύουνε σε θάλασσα με κύμα
κι αν η καμπάνα πένθιμα έχει βαριά σημάνει,
χαρά μου σε παρηγορώ μ’ ετούτο ‘δω το ποίημα.
Τα δάκρυα τρέχουνε καυτά πάνω στο πρόσωπό σου,
αβάσταχτος ο πόνος σου, απέραντη κι η θλίψη,
εξύψωσε το σθένος σου, κράτα το ηθικό σου,
δείξε την θέληση βαθιά μέσα σου έχεις κρύψει.
Μοσχόπουλος Γεράσιμος
15/12/16 22:20μμ
Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου