Στίχους δεν ξέρω να λέγω∙
ξέρω όμως να τραγουδώ το τραγούδι των αγγέλων μου.
Μελωδίες που κελαρύζουν στην ψυχή κι αγκαλιάζουν το σώμα.
Ήχοι που ποτέ δε στερεύουν και μόνο φουντώνουν
τη φυλλωσιά της ζωής και τρέφονται απ’ υψηλές στεντόρειες νότες.
Το μέλπουν τα χείλη των αγγέλων μου∙
το σιγοψιθυρίζουν στ’ όνειρα μου∙
κι όταν ξυπνώ, συνταίριασμα κάνω τη φωνή τους
με τη δική μου φωνή.
Ίσως να είχες ακούσει κάποτε ετούτο το τραγούδι.
Ίσως και να μη το ‘χεις ακούσει ποτέ. Όμως, δεν πειράζει…
Οι Άγγελοι μου βρίσκονται παντού να σου θυμίζουν
πως κάποτε ήταν άνθρωποι που διάβαιναν τη γη
πριν διαβούν τα μονοπάτια του Παραδείσου τους.
Ήτανε Κυριακή! Ημέρα Ανάστασης κι Ανάπαυσης
όταν πρωτόειπαν το τραγούδι τους.
Από τότε το τραγουδούν ακαταπόνητα.
Έτσι έμαθα να τραγουδώ δίχως ήχους παράφωνους
γιατί εκείνο το τραγούδισμα
μέσα απ’ την κούνια μού ‘μαθαν να λέγω.
«Παρήγγειλα για χάρη σου χίλιες κυψέλες μέλι
Να σου μελώνω το ψωμί να ‘ναι γλυκιά η ζωή σου
Να βάζω και στα χείλη σου λόγια γλυκά να ραίνουν
Να βάζω στις αγκάλες σου χρυσάφια να κολλούνε.
Να δίνω σ’ όσους σε κοιτούν ευχές γλυκές να κρένουν
Να δίνω σ’ όσους συναντάς να σε καλωσορίζουν
Να ‘χουν τις πόρτες ανοιχτές, καλούδια μελωμένα
Να μη στερεύει το καλό, μήτε ο καλός ο λόγος!!!».
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
(Οι στίχοι γράφτηκαν 14 Ιουλίου 2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου