Έμεινα να κοιτάζω τον ήλιο
Να γλιστρά και να κρύβεται
Κουρασμένος, σιωπηλός.
Χρώμα ντροπής,
Δίνει τη θέση του στο σκοτάδι,
Εκεί που όλα ξυπνούν
Και όλα γεννώνται.
Η νύχτα ντύθηκε
Το μαύρο πέπλο
Και ψιθυρίζει μυστικά
Λόγια ξεχασμένα.
Ξυπνά η μνήμη των αισθήσεων
Χωρίς καμία λογική,
Χωρίς καμία σκέψη,
Σαν ένα άλλο εγώ,
Λαβωμένο,
Που σέρνεται να βγει
Στο φως του φεγγαριού
Κατερίνα Μαρτζούκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου