Πορτρέτα: Ένα ποίημα του Θανάση Σάλτα.

Συννεφιά, του δούλου το σκυμμένο κεφάλι,
Λιακάδα, το σπαθί που σπάει τις αλυσίδες,
Συννεφιά, του χωρισμένου το κλάμα,
Λιακάδα, της αγάπης το σμίξιμο,
Συννεφιά, του ανέργου η απελπισιά, η άδεια τσέπη,
Λιακάδα, του αγρότη η χαρά, τ’ ανθισμένο χωράφι,
Συννεφιά, η προσβολή του αφεντικού, το ξένο χέρι,
Λιακάδα, της μάνας η παρηγοριά, το μητρικό της χάδι,
Συννεφιά, ο Σεπτέμβρης, το κορίτσι που έφυγε,
η πρώτη ερωτική εφηβική απογοήτευση
Λιακάδα, το πρώτο μας φιλί, Πρωτομαγιά,
μια πεταλούδα που πέταξε την άνοιξη,
Συννεφιά, η πρώτη απώλεια, ο παππούς που μας άφησε,
Λιακάδα, το πρώτο κλάμα, το μωρό του αδελφού μου,
Συννεφιά, τρακάρισμα στην Εθνική, γύψος, σπασμένο χέρι,
Λιακάδα, η πρωτιά, μετάλλιο στο στήθος, λουλούδια, δάφνες, το κύπελλο αγκαλιά,
Συννεφιά, καυσαέρια, βρισιές, κολλημένοι στην κίνηση,
Λιακάδα, ευωδιά γιασεμί, ποίηση, ένα γεράνι που ανθίζει στη γλάστρα μου,
Συννεφιές και Λιακάδες, χαρές και λύπες ολάκερη η ζωή σαν ένα ενθύμιο,
σαν ένα άλμπουμ καλλιτεχνικό από παλιές φωτογραφίες,
μ’ ασπρόμαυρες και έγχρωμες στιγμές…
Ξεφυλλίζοντάς το, ο σελιδοδείκτης κουράστηκε, σαν να έφτασε μέχρι τη μέση,
Μας περιμένει εκεί…., ποζάρει στο μέσο, στο σαλόνι, ένθετη μια διπλή φωτογραφία:

«Μοιάζει να βρέχει… το πρόσωπο μου ένα τοπίο ουρανού με γκρίζα σύννεφα,
πίσω μου σαν φωτοστέφανο κρυμμένος ένας ήλιος ν’ αχνοφαίνεται,
εμπρός μου, καθισμένο στη ποδιά μου, ένα παιδί χαμογελάει,
γύρω μας το τοπίο φωτίζεται μες στη διάφανη βροχή,
μειδίαμα από ένα πολύχρωμο τόξο ουράνιο…
Σαν ένα θαύμα…..,
στη ράχη του απάνω, χρόνια τώρα, ταξιδεύει η ζωή μου,
καβάλα στο άρμα με τα επτά τα μαγεμένα χρώματα,
που αιώνια το σέρνουν τα άλογα των Τεσσάρων Εποχών…»

Συννεφιές και Λιακάδες με παίρνετε μαζί σας…….

Θανάσης Σάλτας