«ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΒΡΟΧΗ»:Ένα ποίημα από τον Θανάση Σάλτα.

Το αλάτι τ’ άσπρο τ’ αλμυρό κολλούσε ακόμα στα κορμιά μας,
επιστροφή απ’ την γαλάζια θάλασσα κι έκαιγε το μεσημέρι,
ξεχασμένα το καπέλο το ψάθινο, τα μαύρα γυαλιά μας 
κι η πετσέτα θαλάσσης κάπου πίσω στην ξανθή αμμουδιά…

Με βρεγμένα μαγιό, ποδηλατάδα μαζί, 
σε λευκά πλακόστρωτα στενά,
ιδρώσαμε αγκαλιά, ζαλισμένοι κι οι δυο από Ήλιο και Έρωτα…
Γυρέψαμε τη συννεφιά στη σκιά ενός δέντρου,
στη μεγάλη συκιά, μελωμένα τα σύκα, τσιμπολογούσαν πουλιά,
δυο λευκά σύννεφα στον γαλάζιο ουρανό αλλάζανε σχήματα,
κοιτώντας τα πλάθαμε ιστορίες…,


Απ’ το στόμα μου έκλεβες ρώγες σταφύλι, μεθυσμένα φιλιά,
Το τραγούδι ενός τζίτζικα, σαν βουή μας τρυπούσε τ’ αυτιά,
κάποτε όμως στο μεσημέρι σώπασε, 
κι η ατμόσφαιρα μύρισε για λίγο υγρασία,
κι έπειτα έπεσε ινδιάνικη δροσιά, βροχή Θεού, 
μια μπόρα καλοκαιρινή μες στα καλάμια…

Με πήρες απ’ το χέρι και χορέψαμε αγκαλιά μες στη βροχή,
τι γέλια…, λούτσα, το φανελάκι κολλούσε στο στήθος σου,
δέκα λεπτών υγρή ηδονή, 
όσο κρατά μια εφήμερη Αυγουστιάτικη βροχή,
όσο χρειάζεται να ξεδιαλύνουν τα σύννεφα,
τόσο με κράτησες, κολλημένο επάνω σου,
Κι έπειτα τέλεψε το φιλί…

Το καλοκαίρι ύστερα ξαναβρήκε τον ρυθμό του
το τζιτζίκι φλύαρο, άρχισε πάλι το τραγούδι του
κι εμείς με τα ποδήλατα, τρέχοντας, 
βουτήξαμε στη θάλασσα!   

Πάει μας πέρασε,  η εφήμερη, 
η ερωτευμένη του Αυγούστου βροχή…..

Θανάσης Σάλτας