Μια χούφτα χώμα έκρυψα , βαθιά στον κόρφο ,
όταν παιδί έφευγα απ’ το χωριό μου να πάω να βρω τόπο καλύτερο να ζήσω !
Η μάνα μου μ’ έσφιγγε και έκλαιγε συνάμα
και εγώ σφιχτά κράταγα το χώμα
και έπαιρνα δύναμη να μην κλάψω
και την στεναχωρήσω πιότερα .
Μέσα μου κρυφή είχα ελπίδα
πως κάποτε πίσω θα γυρνούσα
το σπίτι μου ξανά να συναντήσω
και την αυλή που έπαιζα παιδί .
Περάσανε τα χρόνια ,γέρος πια
γιομάτος εμπειρίες ,
πήρα την μεγάλη απόφαση
να ξαναγυρίσω .
Τον τόπο μου όμως πια δεν τον αναγνωρίζω
σπίτια από τούβλα και αυλές από τσιμέντα ,
μόνο το σπίτι μου έμεινε
μισογκρεμισμένο και έρημο
και στην αυλή το χώμα
γιομάτο από χορτάρι .
Από τούτο το χώμα
είχα πάρει και είχα κρύψει
στον κόρφο μου τότε .
Μα είναι κλειστή η πόρτα του σπιτιού
και σφραγισμένη ,
κανένας τώρα πια δεν περιμένει!
Βασιλική Μουργελά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου