Ένα ποίημα από τον Αθανάσιο Πανέλα.

Το ποίημα αυτό απέσπασε τον Β' έπαινο από το λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ουνέσκο Κεφαλληνίας του 2012.

Η σύγχρονη πραγματικότητα

Θρύψαλα κάναν τα  μυαλά,  κομμάτια την καρδιά μας

όλοι αυτοί που κόπτονται να σώσουν την γενιά μας.

Όλους τους ξέρουμε από το χτες, παρέλαση από  σκιάχτρα

όρθωσαν τερατούργημα,  μας ύπνωσαν  τα  μάτια.

Ανδρείκελα από το πάθος τους, να γλύψουν εξουσία

φάγαν, σκοτώσαν, κάψανε κι’  έγιναν δυναστεία.

Το περιτύλιγμα καλό, λείαναν  τις γωνίες

τρώει ο λαός τα ψίχουλα, φαίνονται αυτοί  σωτήρες.

Βωμούς κάναν τα σπίτια μας, με αμνούς τα όνειρά μας

πάνω σε αυτά να σφάζονται ’κόμα και τα παιδιά μας.

Σε μαύρο καμβά ζωγραφίζουμε, τούς πίνακες στα σπίτια

κι’ αν βάλεις λίγα χρώματα, το θεωρούν κακιά συνήθεια.

Μαγκανοπήγαδο η ζωή, χαμόγελα χαθήκαν

μέλλον, Πατρίδα, σιγουριά όλα διαλυθήκαν

Φρικιαστικές οι μάσκες μας, ψυχές αποκαΐδια

η ύπαρξή μας βρίσκεται, σε κάδους με σκουπίδια

Μα……

Είμαι στο αμόνι και κτυπώ δημιουργώ μια σπίθα

μέσα από  ιδρώτα και φωτιά λαξεύω την ελπίδα.

Κι’ αν κι’ αυτή την σβήσουνε, την κάνουν πεθαμένη

πάνω στο αμόνι θα με βρουν,

να φτιάχνω << επομένη>>.

  

       

                                                                                                      Αθανάσιος Πανέλας