«Νύφη τ’ Ωκεανού»: ένα ποίημα από τον Μοσχόπουλο Γεράσιμο

Κράμα ελπίδας κι ομορφιάς, αν κι ούτε δυο χρονών,
χαρίζεις τριαντάφυλλα με το χαμογελό σου,
ενσαρκωμένος άγγελος σαν κόρη των Θεών,
ατένισα τη θάλασσα στο μπλε των οφθαλμών σου!

Στα κύματά τους χάνομαι, σε πέλαγα βαθιά
κι ο Ποσειδώνας ζήλεψε το θαλασσί τους χρώμα,
έκλεψε σκούρο γαλανό και με δυο νυφικά
εποίησε τον ουρανό, το θόλο μας, το δώμα!

Σα μια Σειρήνα τραγουδάς, γοργόνα λιγυρή,
σου ψέλνουν και τα ξωτικά, με άρπα σιγοντάρουν,
μαγεύεις παντοδύναμους με λάμψη ηρωική
και τους θνητούς τους θάμπωσες, για σένα θα σαλπάρουν!

Θνητός ειμί κι εγώ, γλυκιά...σα νύμφη ποταμού
κι αν είμαι στιχοπλόκος ‘γω, με λέξεις σου υφαίνω
Παιάνες για τα μάτια σου, νύφη τ’ Ωκεανού,
θα τα υμνώ αιώνια σαν του Δαβίδ τον αίνο!

Αφιερωμένο στην ανιψιά μου Άρτεμη...

Μοσχόπουλος Γεράσιμος
02/01/15  19:43μμ
Αθήνα