"...Την Ανθρωπότητα θωρώ, μ’ Ονειρικό λυχνάρι!..."
Ελληνικό καθάριο φως, φωτιά της Οικουμένης!
Αθάνατος Ωκεανός, Ελπίδας αντρειωμένης!
Προβάλλει η ξαστεριά της Γης, μ’ ουράνιες εικόνες!
Και με σημάδι της Οργής, εαρινούς χειμώνες!
Εαρινούς κι ασίγαστους, με ήλιο θυμωμένο!
Σύμβολο νέας εποχής, Λαό τον «πικραμένο»!
Κείνο τον γίγα, τον αετό, αγέρωχο της Νιότης!
Ξεφτέρι με το σταυραετό, Οργής ο στρατιώτης!
Ο μαχητής θείας Ψυχής, δούλων όπου γελάνε!
Σημείο Ύψιστης Αρχής, θεοί να τραγουδάνε!
Ναι! Ψέλνουνε τη λευτεριά, με σφρίγος, φως, αγέρα!
Κι υμνούνε και τη λεβεντιά, στα άστρα του Πατέρα!
Στα άστρα της Αποκοτιάς, ελληνικά αγγεία!
Μιας οργισμένης Ομορφιάς, φωτιάς από την Τροία!
Λόγος; Της ζήσης «κουρνιαχτός», Ελληνικός που καίει!
Γίνεται Δίας και Χριστός, για την Αλήθεια κλαίει!
Θρηνούν, γελούν εκστατικά! Του «έρωτα οι λειμώνες»!
Στα «έπη τα ομηρικά», μύρα απ’ τους Αιώνες!
Τ’ αδέρφια κι οι πιστοί οι γιοι, οι κόρες της Αβύσσου!
Του Δία οι σταυραδερφοί, μορφές του Παραδείσου!
Απόλλων! Γελαστός «θνητός»! Θεός «κλεμμένου» θάμβους!
Κι ο Πύθωνας ο ξακουστός που γήτεψε ιάμβους!
Δοξαστικούς ήλιους, ψυχές, ευχές και ικεσίες!
Μύριες του Άστρου ιαχές, Δελφών ιχνηλασίες!
Ιεροσυλίες τραγικές, στο «δέρας» τ’ αγιασμένο!
Δράκου ματιές ευγενικές, με κέρας μαγεμένο!
Νεράιδας φως, το θεϊκό, Αμάλθειας το φεγγάρι!
Την Ανθρωπότητα θωρώ, μ’ Ονειρικό λυχνάρι!
Αθάνατο, Μοναδικό, γλυπτό του Παρθενώνα!
Ο Λόγος ο Ελληνικός, μύρο Οργής τ’ Αιώνα!
Μιλτιάδης Ντόβας
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
ΠΟΙΗΜΑ ΕΛΑΒΕ ΤΟ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ «ΒΑΚΧΥΛΙΔΟΥ»
ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ Δ΄
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΠΟΥ ΔΙΗΞΗΓΑΓΕ Η
ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ «Ο
ΛΟΓΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ»-«ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου