Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να κοιτάζω χωρίς να στρέφω το κεφάλι, μόνο τις κόρες των ματιών, εγώ ακίνητη, και η ζωή μπροστά μου σε κοφτές σκηνές...
ίσως η χρονική στιγμή που αποφάσισα να εγκατασταθώ στην καρέκλα του θεατή, εντοπίζεται σ' εκείνη τη φωτογραφία που η μητέρα έχει κρεμάσει στο τοίχο.
Γύρω στα πέντε, στέκομαι ακουμπώντας με τα χέρια στην πόρτα της παλιάς αποθήκης του σχολείου, το βλέμμα τόσο θλιμμένο, ανεστίαστο, προορισμένο να
περιπλανιέται στους αιώνες ή στο ανεπαίσθητο του μέλλοντος.
Σ' αυτό το ασύλληπτο ταξίδι, υπήρξα περισσότερο.
Από τότε, συνήθισα να τυλίγω σε όμορφα πακέτα το τώρα -για να τ' ανοίξω την κατάλληλη στιγμή που ποτέ δεν ήρθε,-(και μη σε παραξενεύει που ώρες-ώρες η ζωή
μου, θυμίζει αποθήκη με νεκρά πακέτα),
υποψιάζομαι με αγωνία πως σ' ένα από αυτά βρίσκεται όλη η σημασία. Όμως αυτή η μυστηριώδης τάση να υπάρχω στο άχρονο, δεν χωρά τις καλύτερες προθέσεις
μου.
Καλύτερα λοιπόν ας μείνω στο βάθος μια πιθανότητα στο σύμπαν των πιθανοτήτων μου
Ρία Θαλασσινού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου