Απόσπασμα από το βιβλίο "Μυστικός κώδικας" του Άθω Χατζηματθαίου.

Σημείωμα του συγγραφέα

Σε μια προσπάθεια συντήρησης στις συνειδήσεις μας του ένδοξου αγώνα της ΕΟΚΑ, και η μεταλαμπάδευση των ιδανικών και αξιών που αντλούνται από τις θυσίες των ηρώων μας και στους νέους της σημερινής εποχής. Έγραψα το βιβλίο αυτό με τον τίτλο « Μυστικός Κώδικας» -διηγήματα για μεγάλα παιδιά και νέους.





Η λευτεριά αποκτάται με αίμα και θυσίες. Αυτά μας διδάσκει η ιστορία μας, αυτά αποδεικνύουν  και οι απελευθερωτικοί αγώνες του έθνους μας.

Αυτόν τον δρόμο διάλεξαν να βαδίσουν και οι λεβέντες της ΕΟΚΑ, που αμούστακοι βγήκαν στα μαρμαρένια αλώνια και κοίταξαν τον δυνάστη στα μάτια  γράφοντας με την τόλμη που πήγαζε περισσή, μέσα απ' τους κρουνούς της  ψυχής τους,  σελίδες δόξας και τιμής στη σύγχρονη ιστορία της ιδιαίτερής μας πατρίδας.



Δεκαοχτάχρονα παιδιά, άβγαλτοι νεανίες κι αμούστακοι μαθητές αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν υπό το λάβαρο της ΕΟΚΑ. Όραμά τους να φτιάξουν μιαν  Κύπρο ελεύθερη, να γίνουν αυτοί αφέντες στον τόπο τους που το βάραινε η σκλαβιά.



Μια χούφτα πολιορκημένοι ύψωσαν το ανάστημά τους ενάντια σε μιαν αυτοκρατορία . Με όπλο τους την ψυχή και σύντροφό τους  την πίστη έδωσαν στον πανίσχυρο δυνάστη, ο οποίος είχε με το μέρος του τόσο την αριθμητική όσο και την υλική  υπεροχή, μαθήματα πατριωτισμού .



Απέδειξαν για μια ακόμη φορά σαν γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα ότι η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.



Τι ζητούσε λοιπόν  ο Ελληνικός Κυπριακός λαός ;

Τίποτε άλλο εκτός από την ελευθερία του, ιερό δικαίωμα κάθε λαού, όσο μικρός κι αν είναι. Το δικαίωμα που ο δυνάστης τού στερούσε άδικα προβάλλοντας σωρούς δικαιολογίες.



Είναι όμως δυνατό, να υπάρχει κανείς που να μην επιθυμεί τη λευτεριά του;

Είναι όμως ποτέ δυνατό,  να γνωρίζεις ότι, αν ανοίξεις την πόρτα, θα ξεχυθεί ολόχρυσος ο ήλιος να σε γεμίσει φως και ζωή κι εσύ να θέλεις και να εξακολουθείς να κρατάς την πόρτα κλειστή, ζώντας έτσι μέσα στο σκοτάδι και τον θάνατο;



Η νοημοσύνη στον άνθρωπο είναι έμφυτο αγαθό και οι δυνάστες έδειχναν στ' αλήθεια πολύ χαμηλής νοημοσύνης, όταν πίστευαν ότι με τη βία και τον ετσιθελισμό θα έπνιγαν της ψυχής τον ιερό πόθο.



Είχαν γνώση της ιστορίας μας.



Ήξεραν για τους 300 του Λεωνίδα.



Ήξεραν για το αθάνατο 21.



Στ' αφτιά τους ηχούσε η ιαχή του ηρωικού ΟΧΙ.



Γνώριζαν ότι του Έλληνα ο τράχηλος  ζυγό δεν υπομένει.



Κι  όμως παρόλα αυτά, είχαν την ψευδαίσθηση ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα  ήταν ποτέ «δυνατός» για ένα τέτοιου είδους τόλμημα.

Ίσως να μην ήθελαν να το πιστέψουν, ίσως κάποιος φόβος να τους αλλοίωνε μιαν τέτοια σκέψη. Έπεσαν όμως έξω.

Οι υπολογισμοί τους έσβησαν, όταν αντίκρισαν το μέχρι τότε άκακο αρνάκι, να μεταμορφώνεται σε λύκο και να απειλεί  να τους κατασπαράξει.

Όταν αντίκρισαν τη σπίθα, που πίστεψαν ότι κατέπνιξαν ,να ανάβει και πάλι, να γίνεται φωτιά ,να  φουντώνει, παίρνοντας τεράστιες διαστάσεις. Πήραν το μήνυμα κι όμως αντί να καθίσουν να το μελετήσουν και να κοιτάξουν πώς θα διορθωθεί η όλη κατάσταση, πώς θα σταματήσουν το κακό που τους πρόσμενε, προσπάθησαν και πάλι να εξαπατήσουν με πλάγια και δόλια μέσα, τον αδικημένο λαό μας.

Όταν αντελήφθησαν ότι οι ειρηνικές προσπάθειές τους έπεφταν στο κενό, προσέτρεξαν σε συνηθισμένους για αυτούς τρόπους.



Βασάνιζαν. Ακρωτηρίαζαν.Σκότωναν , έμπηγαν το μαχαίρι στο κόκαλο του σκλαβωμένου λαού.



Όσο όμως αυτοί καταπίεζαν ,τόσο περισσότερο γιγαντωνόταν η ψυχή του πονεμένου.



Ούτε τα βασανιστήρια.



Ούτε οι ακρωτηριασμοί.



Ούτε οι θάνατοι κατόρθωσαν να δαμάσουν τον αιώνιο πόθο τού Κυπριακού Ελληνισμού.



Αντίθετα ο αντίπαλος είναι που υπέκυψε μπροστά σε όλη αυτήν τη γενναιότητα.    



Η πίστη για την Λευτεριά παρέμεινε άσβεστη. Με τη δάδα της οι λεβεντονιοί της Ε ΟΚΑ , βάδισαν τον δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοί μας.



΄Η ταν ή επί τας.



Λευτεριά ή θάνατος.



Ήξεραν, πίστευαν, ότι μέσα από τα ερείπια και τη στάχτη  θα ξεπηδήσει με την αιματοβαμμένη της χλαμύδα πανένδοξη, περήφανη, η λεύτερη Κύπρος.












Απόσπασμα






          

             Φύσηξε τ' αγέρι.
             Φούσκωσε το κύμα.
             Κι αλίμονο στον βράχο που θα βρεθεί στο διάβα του.







Η αστραπή









Η νύχτα είχε αρχίσει να υφαίνει το γκριζόμαυρο πέπλο της. Τα σύννεφα στον ουρανό  άρχισαν να πυκνώνουν όλο και πιο πολύ. Ένας μανιασμένος βοριάς άρχισε να φυσάει παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του. Από λεπτό σε λεπτό θα άνοιγαν οι κρουνοί του ουρανού.



-Όπου να ' ναι, θ'  αρχίσει η νεροποντή,  είπε ο αρχηγός που μπήκε εκείνη τη στιγμή στο κρησφύγετο.

Δεν μας βοηθάει ούτε και ο καιρός συμπλήρωσε.



-Άντε με τέτοιο παλιόκαιρο να ξεκινήσουμε την επιχείρηση, έκανε ο Πέτρος δίνοντας συνέχεια στα λόγια του αρχηγού του.



-Μα δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, είπε ο Βαγγέλης  που γέμιζε εκείνη τη στιγμή με φυσίγγια τις φυσιγγιοθήκες. Η εντολή απ' το αρχηγείο είναι ρητή. Η αυτοκινητοπομπή θα περάσει απόψε κι εμείς πρέπει να είμαστε εκεί.



Οι αστραπές και οι βροντές είχαν αρχίσει ήδη να στέλνουν το μήνυμα της καταιγίδας που θα ξεσπούσε σε λίγο.



-Ο καιρός δουλεύει για μας, φώναξε ο Νικήτας, κάνοντας τους όλους να κοιτάξουν προς το μέρος του. Ο Νικήτας ήταν ο πιο μικρός της παρέας . Δεν είχε ακόμη καλά- καλά συμπληρώσει τα δεκαοχτώ. Απ' το θρανίο και την τάξη προτίμησε το βουνό και το κρησφύγετο. Απ' την  ανεμελιά που του χάριζε η νεανική του ηλικία, δέχθηκε να βρεθεί μέσα στις έγνοιες και τον κίνδυνο του αγώνα.



-Και πού το στηρίζεις αυτό; τον ρώτησε ο αρχηγός.



Έξω η βροχή είχε αρχίσει ήδη να πέφτει και να ποτίζει τη  διψασμένη γη.

Ο Νικήτας σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε τον αρχηγό του στα μάτια.



-Αν δεν είναι αυτός ο πιο κατάλληλος καιρός, αρχηγέ, τότε πότε θα είναι;  Μήπως, όταν ο ήλιος έξω θα καίει πέτρες κι ο εχθρός θα μας έχει τρελάνει στις περιπολίες; Ο Θεός είναι μαζί μας, συμπλήρωσε. Γι' αυτό έστειλε αυτήν την καταιγίδα απόψε.



Ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη του αρχηγού.



-Ίσως έχει δίκιο ο νεαρός,  έκανε κτυπώντας τον απαλά στον ώμο. Άλλωστε,

 ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται, έκανε αστειευόμενος.



Την αγωνία που ήταν φανερά χαραγμένη λίγο πιο πριν στα πρόσωπά τους, διαδέχθηκε τώρα η αισιοδοξία και το χαμόγελο.



Η βροχή έξω όλο και δυνάμωνε, αυτό όμως δεν τους ένοιαζε πια, τώρα μάλιστα παρακαλούσαν να συνεχίσει σ' αυτόν τον ρυθμό , μέχρι και την ώρα που θα άρχιζε η επιχείρηση. Ακόμη και λίγο πιο μετά, για να μπορέσουν να επιστρέψουν ασφαλείς στο κρησφύγετό τους.



Είχαν καταφέρει να τοποθετήσουν τα εκρηκτικά τόσο στη βάση, όσο και στα θεμέλια της  γέφυρας, τηρώντας κατά γράμμα το σχέδιο που τους είχε σταλεί απ' το αρχηγείο και είχαν θέσει σε ενέργεια τους μηχανισμούς, έτσι που με ένα απλό πάτημα στον μοχλό,  θα γκρεμιζόταν συθέμελα, παρασύροντας  και κάνοντας συντρίμμια όλη την αυτοκινητοπομπή.



-Εσείς προχωράτε,  τους έκανε ο Νικήτας, απ' εδώ και πέρα αναλαμβάνω εγώ.



Κάτι πήγε να πει ο αρχηγός, μα τον πρόλαβε ο νεαρός.



-Θα αφήσω την αυτοκινητοπομπή να περάσει στη γέφυρα και θα πατήσω τον μοχλό. Θα ανέβω αμέσως το βουνό και σε πέντε λεπτά θα είμαι πίσω στο κρησφύγετο, άλλωστε είμαι και ο πιο σβέλτος από σας. Έχω περισσότερες πιθανότητες να τους ξεφύγω,  έκανε αστειευόμενος.

Ο αρχηγός δεν απάντησε αμέσως , έφερε το χέρι στο πιγούνι, σκέφτηκε για λίγο και μετά μ'  ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, αφού πρώτα τον κτύπησε απαλά στον ώμο, του είπε.



-Εντάξει νεαρέ, σου έχω εμπιστοσύνη, είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις.



Η αυτοκινητοπομπή άρχισε να ανεβαίνει στη γέφυρα, ο Νικήτας με το χέρι στον μοχλό κοιτούσε τ'  αυτοκίνητα, η αγωνία ήταν φανερά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, σε λίγο το πρώτο αυτοκίνητο είχε σχεδόν φθάσει στο τέρμα της γέφυρας.



-Τώρα είναι η ώρα,  φώναξε δυνατά και ταυτόχρονα πίεσε τον μοχλό. Η έκρηξη ήταν τόσο εκκωφαντική που ακούστηκε μέχρι το κρησφύγετο.



-Τα κατάφερε ο νεαρός, φώναξε ο αρχηγός φανερά χαρούμενος κι αγκάλιασε τους συναγωνιστές του.



-Τα κατάφερα, φώναξε γεμάτος χαρά κι ο Νικήτας , βλέποντας  τη γέφυρα να γκρεμίζεται συθέμελα και να παρασέρνει, όλη την αυτοκινητοπομπή στον γκρεμό.

-Ώρα  τώρα να του δίνω κι εγώ, είπε και σαν ζαρκάδι άρχισε να σκαρφαλώνει

  στο βουνό.



Η βροχή που είχε σταματήσει για λίγο, άρχισε και πάλι να δυναμώνει. Μια αστραπή  φώτισε εκείνη τη στιγμή το ουράνιο στερέωμα, κάνοντας τη νύχτα μέρα. Η ριπή που έφυγε απ' το όπλο του εχθρού, τον βρήκε πισώπλατα.



Ένα αυτοκίνητο είχε καταφέρει να ξεφύγει απ΄ τον όλεθρο, το τελευταίο απ' την αυτοκινητοπομπή που δεν είχε προλάβει  ν' ανέβει στη γέφυρα. Αν περίμενε ακόμη ένα δευτερόλεπτο .



Αν δεν ήταν  όμως και η αστραπή ...

Άθως Χατζηματθαίου.