Νύχτα φωτιάς ενός άπιαστου ονείρου,
μιας απαράμιλλης ελπίδας ομορφιά.
Ψυχές χωρίς προορισμό κι’ αφετηρία,
περιπλανιούνται στα λησμονημένα από τον χρόνο βράδια,
ψάχνοντας –αδίκως- για κάποιον σκοπό.
Ησυχία ακούγεται πίσω από τα βήματα τους,
για να καταλάβω –ύστερα από καιρό- ότι πέρασαν από εδώ.
Σε ένα ξεχασμένο βράδυ, που βρέθηκα να περπατώ,
στους άχρονους δρόμους, σκυφτός, χωρίς να σκέπτομαι,
ακολούθησα τις ψυχές ψάχνοντας το φως της νύχτας.
Αναμιγνύομαι μαζί τους, ένας έμψυχος θνητός,
με τους απέθαντους. Με καλωσορίζουν.
Μαζί βαδίζουμε, του αύριο διαβάτες,
σαν να γνωριζόμαστε από κάτι φεγγάρια παλιά,
του αστερισμού της Λύρας.
Στην σκιερή πορεία μας, η καρδία,
ανεξέλεγκτη και αδέσμευτη τραγουδάει ύμνους,
στα δεσμά των απωθημένων μας ουρανών,
στους ανέκφραστους, πόθους της ψυχής μας.
Ποιος να ακούσει μέσα σε αυτήν την ησυχία;
Ψίθυροι μακρινοί, τους παίρνει ο άνεμος,
ενώ εμείς βαδίζουμε σκυφτοί , στην σιγή της νυκτός μας.
Ραφαήλ Μπελενιώτης, μαθητής 16 χρονών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου