Τις νύχτες λούζει τα μαλλιά της
στον Αχέροντα
και σιάχνει χάρτινες βαρκούλες...
στη Στύγα ν' αρμενίζουν.
Με ασημοκλωστή πιάνει αγριοπερίστερα
που σέρνουνε το άρμα της
στου φεγγαριού την κοίτη.
Στου κόρακα τον λυγμό
ντύνεται Οδύνη
και μ'ένα δάκρυ βρόχινο
βαφτίζεται Λησμονιά.
Ήτανε νύφη του χιονιά
με μυγδαλιάς φουστάνι.
Μα, κιότεψε η άνοιξη
και μ' ορφανά κλονιά
φιλί δεν ξαναγεύτηκε
και τ' όνειρο εχάθη.
Ήταν μια κόρη κάποτε...
26/2/15
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου