ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΠΑΡΚΟ ΜΟΥ: ένα βραβευμένο ποίημα από τον Αντώνη Μικέλη

Εσείς κοπέλες που ’ρθατε στ’ αλαργινά λιμάνια,

σε ξωτικές ακρογιαλιές ή στου καπνού ντουμάνια,

εσείς οπού περάσατε απ’ τον δικό μου δρόμο,

εσείς οπού δεν νιώσατε

της θάλασσας τον τρόμο,

και κάτσατε σε μια γωνιά, εις της καρδιάς την άκρη,

σκουπίσατε για μια στιγμή

του πόνου μου το δάκρυ,

μου δώσατε στη ζάλη μου, φιλί ευτυχισμένο,

το χέρι σας εχάιδεψε

κορμί βασανισμένο.

Κοντά στον μόλο φθάσατε, κουνώντας το μαντήλι,

σαν το καράβι έλυνε τους κάβους κάποιο δείλι.

Περνάτε μες στη σκέψη μου και νοσταλγώ και πάλι,

της νιότης τα τρεχάματα σε ξένο ακρογιάλι.

Αναταράζω το νερό της θύμησης, και βγαίνουν

οι αμαρτίες στον αφρό,

μα μακριά μου μένουν.

Της νιότης πρόσκαιρες χαρές στον νου ξαναγυρίζουν,

και τη νυχτιά των γηρατειών

για λίγο την φωτίζουν.

Ξυπνούν και πάλι θύμησες, οι πόθοι, οι καημοί μου,

μα τώρα, κύμα της σιωπής σκεπάζει το κορμί μου.

Έρχεται απ’ τα πέλαγα, βουβό, ξεθυμασμένο,

‘‘το τελευταίο μπάρκο μου’’ στον Άδη να προσμένω,

μπαρκάροντας σαν τζόβενο στου Χάρου το βαπόρι,

πορεία δίχως γυρισμό και βάρδια εις την πλώρη.

------------

Ειδ. βραβείο Πανελλ. Διαγων. Ένωσης Ελλ. Λογοτεχνών 2015.