«ΑΚΟΥΑΡΕΛΑ»: ένα ποίημα από τον Θανάση Σάλτα.

Στον καμβά του ουρανού μας,
ένα ένα μετράμε τα σύννεφα,
γκριζόλευκα ταξιδιάρικα πουλιά,
θαλασσοπούλια που βουτήξαν στα κύματα
και θολώσαν το φιλί του Ορίζοντα….
Αχ, εκείνο το φιλί το ουρανοθάλασσο
Αχ, τα νέφη δεν τ’ άφησαν,
δεν τ’ άφησαν να στεριώσει…,
Ήλθαν στο ερωτευμένο σταυροδρόμι,
ήλθαν ακάλεστα σαν γλαροπούλια
με γκριζόμαυρα φτερά…,
ήλθαν τα άγρια σύννεφα με σκιές
να σκεπάσουν της ζωής τον καμβά….
 
Τώρα μας παίζουνε κρυφτό τ’ αγαπημένα χρώματα,
μπλε κυανό της θάλασσας,
ιούλιο γαλάζιο τ’ ουρανού,
λευκό αφρού κυμάτων,
όλα τους χάθηκαν…
Τώρα μονάχα σύννεφα οι σκέψεις….
Γκρίζες και μαύρες πινελιές το χρώμα
απ’ τη παλέτα του ζωγράφου-ποιητή μες στην ακουαρέλα…
Μα μιαν ελπίδα στην ψυχή μας μένει ακόμη ζωγραφισμένη-ζωντανή…
Τον είδαμε κάποιαν χρυσαφένια αυγή
σαν ένα μικρό Θεό,  ν’ αγγίζει πάλι το πινέλο,
να πιάνει το λευκό, ήθελε λέει, πιότερο φως,
πήρε ξανά με νερό να ανακατεύει τα χρώματα…

Εμείς καρτερούμε να τελειώσει το σχέδιο, 
παρακαλούμε τον Άγιο-Πικάσο,
να ζωγραφίσει έναν άνεμο, 
στον ουρανό μιαν ευχή, 
να φυσήξει από ψηλά ο αγέρας
και να διώξει τα σύννεφα,
τα πέπλα της λύπης να χαθούνε για πάντα,
να ανατείλουνε μέσα μας τα παλάτια του ήλιου,
οι ουρανοί του Μονέ, του Βαν Γκόγκ τα τοπία,
οι κρυμμένοι Παράδεισοι που χρόνια προσμένουμε,
μας περιμένουν απέναντι…,
Χρυσαφένια Χαμόγελα, Γαλάζιοι Ουρανοί, Φωτισμένα Τοπία…..




Θανάσης Σάλτας