"Μην την χτυπάς την πόρτα μου, είπα!": ένα ποίημα από την Πιπίνα Έλλη.

Άνοιξε, δεν υπάρχει κλειδί
μήτε σύρτης!
Τα της ασφάλειας
αχρηστεύθηκαν,
αφότου η ζωή ξέφτισε
-αλλού καταργήθηκε, τελικά!

Μην την χτυπάς την πόρτα μου
δεν θά ‘βρεις κρεβάτι
ν’ απλώσεις τα πονεμένα μέλη,
άρτο, νερό ή κρασί
στο γυμνό τραπέζι
για ν’ αντρειωθείς
για να ποτίσεις του λαιμού
την ξηρασία.

Χρόνια είναι η πόρτα μου κλειστή
… κι όμως είναι ξέχειλα ανοιχτή!
Πες την αν θέλεις στόμα
πες την καταπακτή!
Πέρασε του δρέπανου ο μάγος
και ξήλωσε τα πάντα.
Το φάντασμα της πολιτείας
άλλα το απασχολούν.

‘Οικονομία!’ λένε,
οι της πληροφορίας έμποροι.
Δηλώνει η Δύση η τρελή
ψάχνεται η Ανατολή
και πάμε, πάμε, λέγοντας!

Μετέωρος ίσταμαι,
-αιώνες τώρα!
Μετρώ, ξαναμετρώ…
Υπολογίζω… υπολογίζω…
 -έπρεπε να είναι
το ευκολότερο αδερφέ!-
Όμως…
Δε βγαίνουν οι αριθμοί.
Δεν βγαίνει το αύριο!
Δεν βγαίνει η ζωή!
Φεύγουν οι πριν
και οι νυν κοιτάζονται
με απορία…
Οι επόμενοι, ούτε καν μετρούν!

To… ‘What’s in it, for me?’
απέβη το αίνιγμα των εποχών!
Οι μέλλοντες κατάδικοι
οι μελλοθάνατοι των ποικίλων θανάτων
-απανταχού- αραιώνουν,
γιατί γι’ αυτούς
(τους τωρινούς καταδίκους)
που ταΐζουν τους  έξυπνους
της πολιτείας…
δεν περισσεύει χρόνος
γι’ ανάπαυλα, γι’ αγάπη
ή για δημιουργία…
παρά ένας αιώνιος φόβος
για το αύριο!
Ίσως να είναι αυτός
που τελικά  τους προστατεύει
απ’ την κατάρρευση.

Κάποιοι το ρίχνουν έξω
κάποιοι τρελαίνονται
άλλοι αυτοκτονούν
απολαμβάνοντας τη δόση τους
του τοξικού θανάτου!
Κρυφοκοιτάζουν…
-καρφιά  υποψίας, τα μάτια-
ψάχνουν και ψάχνονται
για το ανύπαρκτο μυστήριο
ή το κουφάρι που βρικολάκιασε.

Κι αν ανάμεσα στην τρέλα των εποχών
εξέχει το έγκλημα ‘πιθηκάνθρωπου’…                                                                        
πολύ περισσότερο ξεχωρίζει                                                                            
η απόλυτη απανθρωπιά του.

Γιατί ετούτοι
οι πιθηκάνθρωποι δεν σπάζουν
τα πόδια ή τα χέρια
των άτυχων –παιδιών κυρίως-
για το χατίρι της ζητιανιάς!
Τα σακατεύουνε ποικιλοτρόπως
οι μόνιμοι-νόμιμοι σαδιστές
και οι εργολάβοι του εγκλήματος!

«Θεέ μου πώς τη φοβούμαι
την αδράνεια των ‘ανθρώπων’,
που μακελεύει!»
Η μάνα μου είπε κάποτε
πως η ζωή είναι τόσο ακριβή
όσο την υπολογίζουν
‘οι γνωστοί άλλοι!’

©Πιπίνα Δ. Έλλη (Elles)
Από την ανέκδοτη ποιητική μου
συλλογή: Ο Ερμαφρόδιτος