‘’Η ΑΣΠΡΗ ΜΠΛΟΥΖΑ”: ένα χιουμοριστικό διήγημα από την Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Ένα διήγημα που καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της δημόσια υγείας με ανατρεπτικό φινάλε!

Η Δήμητρα, αν κάτι σιχαίνεται, είναι τα Νοσοκομεία, τις άσπρες μπλούζες των γιατρών, μα και ό, τι έχει σχέση με αυτούς.
Χρήσιμοι;
Σύμφωνοι.
Απαραίτητοι;
Σύμφωνοι.
Σωτήριοι;
Σύμφωνοι.
Μα αυτά όλα, δεν αλλάζουν την μεγάλη της απέχθεια. Και τρέμει τη στιγμή που θα σταθεί μπροστά στην άσπρη μπλούζα, εξιστορώντας το πρόβλημα που έχει και αντιμετωπίζοντας την κακώς εννοούμενη οικειότητα του ενικού της και την επιμελώς κρυπτόμενη αδιαφορία της για το άτομό σου. Είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν είσαι γι’ αυτήν, παρά ένα περιστατικό και ανάλογα με το ασφαλιστικό ταμείο σου και η αντιμετώπισή σου, πράγμα που αλλάζει ως δια μαγείας αν πας ιδιωτικά. Αλλιώς, είσαι ένα με τη γη, ισοπεδωμένη, ένα τίποτα, έχοντας συγχρόνως και το πρόβλημά σου που μακάρι να το έλυνες μόνη σου αλλά δεν μπορείς δυστυχώς. Και αναμένεις την ετυμηγορία της αν δηλαδή συνεχίσεις να ζεις ή όχι. Εξαρτάται από το τι θα δείξουν οι εξετάσεις που θα σου πει να κάνεις. Πριν τις κάνεις, χμ. γνώμη σαφή δεν έχει να σου δώσει. Τις απαντήσεις όλες τις έχουν τα μηχανήματα. Κάποια εποχή όχι και τόσο μακρινή, όταν αυτά τα μηχανήματα δεν ήταν ευρέως διαδεδομένα, ο κουράντε γιατρός σου, σου έδινε  την γνώμη του εξετάζοντάς σε προσεκτικά, ακούγοντας και καταγράφοντας το ιστορικό σου και η ικανότητα μαζί με την επιστημοσύνη του έδιναν την γνωμάτευση πλησιάζοντας την εικόνα της πάθησής σου κατά 90% και ήταν συνήθως η σωστή. Σήμερα ο γιατρός ούτε που σε αγγίζει. Τέτοια ιατρική τι να σου πω την κάνει εύκολα ο καθένας. Διαβάζεις προσεκτικά (για την Παθολογία μιλάμε) το κεφάλαιο που σε αφορά στο βιβλίο ασθενειών από τα δεκάδες που κυκλοφορούν, και βοηθούντων των μηχανημάτων έχεις και το όνομα της πάθησής σου και το πώς να την θεραπεύσεις. Από κει και ύστερα, καταπίνεις ένα Φαρμακείο φάρμακα (χωρίς τον Φαρμακοποιό) και αναμένεις ασαφώς και αορίστως τη λύση του προβλήματός σου, και πάντοτε στο τι θα αποφανθούν οι εξετάσεις που θα κάνεις. Πριν τις κάνεις, σαφή γνώμη να σου δώσουν δεν έχουν. Και ο γιατρός αρχίζει σαν την Πυθία τα «ήξεις αφήξεις, ουκ εν τω πολέμω θνήξεις». Και αν τύχει το πρόβλημά σου να εξακολουθεί να υφίσταται δίχως η άσπρη μπλούζα να έχει καταφέρει κάτι το ουσιώδες, αποφαίνεται ασυστόλως: «ήξεις αφήξεις ΟΥ, εν τω πολέμω θνήξεις».Μπαίνεις στο Νοσοκομείο και αρχίζει η Οδύσσεια σου και ίσως και η Ιλιάδα σου μαζί… Και τότε να δεις γλέντια… Να θέλεις να κατουρήσεις, να μην μπορείς από το κρεβάτι σου να σηκωθείς για την τουαλέτα, να παρακαλάς για μια πάπια ως εάν να ήταν το μόνον αντικείμενο του πόθου σου, και αν άνθρωπος δικός σου δεν υπάρχει κοντά σου ή δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις αποκλειστική νοσοκόμα, κατουράς επάνω σου, τελειώνει η αγωνία σου και αρχίζει η αυτοταπείνωσή σου. Έτσι δε και είσαι και κάποιας τσιμπημένης ηλικίας και καπάκι άφραγκος, ε ξέχνα ότι είσαι άνθρωπος… Και η αίσθηση αυτή επιδεινώνει την ήδη βεβαρυμμένη κατάσταση της υγείας σου, γιατί και το ψυχολογικό παίζει ουσιώδη ρόλο στην όλη ιστορία. Και μετά ακούς: ’’Δεν βαριέσαι, όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα.’’ ΜΑ δεν κομίζεις Γλαύκα εις Αθήνας’’ λέγοντας τα αυτονόητα. Το ερώτημα είναι το ΠΩΣ πεθαίνεις, Σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ ή σαν ζώο! (Δεν λέμε σκύλος, γιατί τα σκυλιά την σήμερον δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε χωρίς φροντίδα. Με τους κτηνιάτρους τους με την καλοφαγία τους, τα χάδια τους και κοιμούνται και στο κρεβάτι σου πάνω. Τουτέστιν μιλάμε για άλλα ζώα. Ζώα που ζουν μόνα τους και έρμα σε μια φύση πολλές φορές αφιλόξενη γι αυτά).
Μ’ αυτές τις θλιβερές σκέψεις στο μυαλό η Δήμητρα καθόταν και περίμενε τη σειρά της να εξεταστεί- τρόπος του λέγειν- από το γιατρό. Σιχαμάρα ή όχι ήταν στο έλεος της άσπρης μπλούζας, αλλιώς ας καθόταν στο σπίτι της περιμένοντας τον καλό της άγγελο να έρθει στον ύπνο της- για τον ξύπνιο της δεν γνωρίζουμε αν κάνει επισκέψεις- για να την βοηθήσει. Μα το ζήτημα είναι θα έρθει κι αυτός ή αντ’ αυτού θα έρθει ο συνάδελφός του του Σκότους να την οδηγήσει εν τόπω χλοερώ…;
«Μα βρε κουτό κορίτσι μη σκέπτεσαι έτσι Πες    ‘’que sera sera,’’ και ηρέμισε. Απαισιοδοξία και αυτή η δική σου!»
«Απαισιοδοξία λες ε; Ας ήσουνα στη θέση μου και σου έλεγα εγώ. Μιλάς από θέση ισχύος υγιούς ανθρώπου. Σαν έρθει η σειρά σου να αντιμετωπίσεις την άσπρη μπλούζα, σφύρα μου πώς θα νιώσεις. Ακριβώς σαν εμένα που μόνο όταν δω ότι σκουραίνουν τα πράγματα την παίρνω πια την απόφαση να συναντηθώ με τον ΕΝΙΚΌ σε όλο του το μεγαλείο. Μα πρόσεξε την συμβουλή μου: Ενικό ο γιατρός; Απαραίτητα ΕΝΙΚΌ και συ. Κατέβασε τον αμέσως από το βάθρο του θρόνου, του επί της Γης ΘΕΟΎ που αυτάρεσκα πιστεύει ότι είναι. 
Μ’ αυτές τις ενθαρρυντικές και αισιόδοξες σκέψεις(!) καθόταν το κορίτσι και περίμενε. Αν έμενε ακόμη λίγο θα έκανε διατριβή επί του θέματος που αντιπαθούσε όσο τίποτα άλλο.
Ξάφνου, φωνές, φασαρία, κακό.
«Τι γίνεται ρε παιδιά; Φονικό; Ληστεία;» Ρωτάει η κοπέλα.
«Μάγος είσαι κοκόνα μου;» της απαντάει ένας ηλικιωμένος που αν και στηριζόταν στο μπαστούνι του, έλεγες ότι να, όπου να’ ναι. θα κατρακυλήσει στα άψογα γυαλισμένα μάρμαρα του δαπέδου του Νοσοκομείου- ιδιωτικού Νοσοκομείου εξυπακούεται- Εμ, για να είναι άψογα καθαρό και περιποιημένο το Νοσοκομείο τι θα ήταν; Το Ιπποκράτειο ας πούμε, που δεν ξέρουμε, αλλά θα πρέπει να έλκει την καταγωγή του από την Αρχαιότητα συνομήλικο της Ακρόπολης των Αθηνών μάλλον… ,χωρίς βέβαια τις περιποιήσεις που απολαμβάνει εκείνη από του κόσμου τους συντηρητές!
Τρέχει κόσμος και λαός λοιπόν και μια κατατρομαγμένη νεαρή γιατρίνα με την άσπρη της μπλούζα να ανεμίζει ξεκούμπωτη και τα ακουστικά στο λαιμό της να κινούνται πέρα δώθε σαν το εκκρεμές  του Φουκώ κατεβαίνει σαν κυνηγημένη που μπορεί και να ήταν, πέντε πέντε τα σκαλιά της απαστράπτουσας πολυτελούς σκάλας καταφανώς πανικοβλημένη.
«Τι έγινε γιατρέ;» την ρωτάς, και σιγά μη σου απαντήσει. Εδώ δεν μιλούσε όταν όλα ήταν υπό έλεγχο και θα μιλούσε τώρα; Τώρα που ήταν πλέον φανερό ότι την κυνηγούσαν να την λιντσάρουν γιατί, λέει, ’’Έφαγε’’ τον άνθρωπό τους. Ε, όχι βρε παιδί μου, Δεν είναι κανίβαλος η επιστήμων. Τον ‘’πέθανε’’, ήθελαν να πουν. Τουτέστιν την κατηγορούσαν για ιατρικό λάθος. Ε, πες το λοιπόν και αγριευτήκαμε οι άνθρωποι. Λίγα ακούμε να γίνονται;;;; Όχι πως και τώρα ησυχάσαμε δηλαδή. Τι έγινε όμως ακριβώς;
Ναι… Θα σας πω:
Το χειρουργείο προγραμματισμένο και η χειρουργός επί των επάλξεων για την αφαίρεση μιας χοληδόχου κύστης. Μα θέλεις γιατί ήταν σαΐνι, θέλεις γιατί μόνο για χειρουργός δεν έκανε, εκείνο που έκανε ήταν να αφαιρέσει η αφιλότιμη και το συκώτι μαζί με τη χολή οι δε βοηθοί της να τραβούν τα ανύπαρκτα μαλλιά τους καθ’ ότι τελείως φαλακροί και οι δύο, ο δε αναισθησιολόγος να λέει ότι εκείνου το έργο είχε τελειώσει, άσχετα αν τη συνέχεια την ανέλαβε ο συνάδελφος- να τον πούμε;- άγγελος του Σκότους που οδηγούσε ήδη τον κακό χειρουργημένο, στας αιωνίους μονάς. Ουφ.
Έρχεται η αστυνομία καπάκι με τα παλικάρια του Γραφείου Τελετών. Απόρησε η κοπέλα για το πότε ειδοποιήθηκαν. Μέχρι που αναρωτήθηκε μήπως και είχαν κρυφό παράρτημα του Γραφείου τους, εντός του εν λόγω Νοσοκομείου, που μια φήμη συχνών θανάτων όσο να’ ναι, την είχε. Κακό ήταν; Άμεση εξυπηρέτηση των τεθλιμμένων συγγενών των οποίων την θλίψη συμμερίζονταν και σου λέει, πού να τρέχουν τώρα και για αυτά τα διαδικαστικά, μέσα στην όλη τους θλιβερή κατάσταση… ‘’Εμείς γι’ αυτούς φροντίζουμε περισσότερο.’’
 Τέτοια μεγαλοκαρδία οι άνθρωποι!!!
‘’Να δεις που κάπως έτσι λειτουργεί το όλο σύστημα’’ μουρμούρισε αηδιασμένη η Δήμητρα, με το στομάχι της έτοιμο να βγάλει ό, τι είχε φάει από το πρωί.
Και άλλο πια δεν άντεχε. Σηκώθηκε ακριβώς την ώρα που ανήγγειλαν το δικό της ραντεβού, και το έβαλε στα πόδια. Όπου φύγει φύγει η παθούσα. Ήταν που ήταν τα νεύρα της τσατάλια, από το πλήθος των άσπρων μπλουζών που έβλεπε γύρω της όλη την ώρα της αναμονής, που με την ΟVER DOSE που πήρε απ’ αυτές, συν το περιστατικό με το ιατρικό λάθος και τους πεθαμενατζήδες, το ποτήρι ήρθε και ξεχείλισε και ένα τσουνάμι απελπισίας την έκανε να τρέχει όσο πιο μακριά μπορούσε από ένα τέτοιο σκηνικό.
Το τι απέγινε με το ιατρικό φονικό, (συγγνώμη, το ιατρικό λαθάκι, ήθελα να πω), δεν ρώτησε η Δήμητρα να μάθει. Σκέφτηκε ότι την επομένη ημέρα θα βούιζαν τα ραδιόφωνα και οι T.V.και θα τα μάθαινε όλα από κει και μάλιστα μεγεθυμένα και με λεπτομέρειες που άπτονται του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου για την μακάβρια περιγραφή της υπόθεσης. Οποία της η έκπληξη όμως, όταν την επομένη στις ειδήσεις άκουγε για το πώς κτυπήθηκε ένα παιδάκι στη Συρία παίζοντας με δυναμιτάκια που δεν ήξερε την επικινδυνότητά τους,αλλά που οι γιατροί το έσωσαν τελικά. Άκουγε για την απεργία που είχαν τα απορριμματοφόρα του Δήμου και ότι η αποκομιδή των μυρωδάτων σκουπιδιών δεν θα γινόταν για μέρες πολλές στην Αθήνα που βογκούσε, άκουγε ότι ο Σαμαράς ήταν ξανά στην Αμφίπολη, αγωνιώντας μαζί με την Παγκόσμια Κοινότητα για το τι θα φέρει στο φως η ανασκαφή , μέχρι που οι ειδήσεις έφτασαν στα αθλητικά και πλέον δεν ήλπιζε να μιλήσουν για τα δραματικά γεγονότα που έζησε και η ίδια, εν μέσω βέβαια Champions League κτλ. κτλ.
 Μα ούτε και την επομένη, μηδέ την μεθεπομένη άκουσε κάτι σχετικό για τον άδικο χαμό ενός ανθρώπου και την αγιάτρευτη θλίψη των δικών του ανθρώπων που αν μη τι άλλο έκλαιγαν και… ’’γραφικά ΄΄ όπως είπαν και κάτι όμορφες νοσοκόμες! Έφτασε η Δήμητρα να αναρωτιέται μήπως ήταν μια φαντασίωσή της το όλο σκηνικό που απέρρεε από την απέχθειά της προς την λευκή μπλούζα, που πια έπαιρνε τη μορφή ψύχωσης. Έφτασε στο σημείο να βλέπει ή ν’ ακούει για γιατρό  και να βγάζει φλύκταινες. Το καταλάβαινε και η ίδια ότι ήταν μια αρρωστημένα υπερβολική υστερία η δική της αλλά πια ήταν μη ελέγξιμη η κατάσταση.
Όσο για τη γιατρίνα δεν βρέθηκε ούτε ένας συνάδελφος που να μην πάρει το μέρος της. ‘’Άριστη επιστήμων και καλό παιδί ’’είπαν απαξάπαντες. Και βέβαια, το αν πέθανε ένας άνθρωπος από το χεράκι της, δικό του πρόβλημα Ποιος του είπε να πεθάνει; ΝΑΙ ε; Ε, τότε αν χρειαστεί γιατρέ μου να χειρουργηθεί η μάνα σου μη ψάξεις για άλλον χειρουργό. Στείλε την στην άριστη συνάδελφό σου. Καλά, αν δεν γίνεται αυτό, άφησέ το, στείλε την πεθερά σου που είναι ευκολότερο θύμα όσο να’ ναι. Αφού και εσύ ουδεμία τύψη ούτως ή άλλως θα έχεις, αν ο μη γένοιτο συμβεί πάλι κάτι,  αφού τον όρκο του Ιπποκράτη τον μεταφράζεις ανάλογα με τις γνώσεις σου περί τα αρχαία Ελληνικά…
Με τούτα και με τ’ άλλα η Δήμητρα ναι μεν υπέφερε από το πρόβλημα υγείας που την βασάνιζε, αλλά το πήρε πλέον απόφαση ότι θα περίμενε το πρόβλημα να λυθεί μόνο του, έστω και αν αργούσε. Έλα όμως που το πρόβλημα έμενε άλυτο και αυτή χειρότερα από ποτέ;…
Και χάνει τις αισθήσεις της.
Το σκυλάκι της, φύλακας άγγελός της, άρχισε να γαβγίζει και να γδέρνει την εξώπορτα σαν με τον τρόπο αυτό να ήθελε να ειδοποιήσει για τα δραματικά τεκταινόμενα εντός του σπιτιού.
Πράγματι οι ένοικοι της πολυκατοικίας έκριναν ότι αυτό δεν ήταν γάβγισμα ενός εγκλωβισμένου ζώου αλλά κάτι σαν έκκληση για βοήθεια. Έτσι ο διαχειριστής, παρουσία αστυνομικού οργάνου και με τη βοήθεια κλειδαρά, ανοίγουν την πόρτα και βρίσκονται μπροστά στο αναίσθητο κορίτσι με το σκυλί να κουνάει την ουρά αναστατωμένο και ευχαριστημένο συνάμα σαν να έλεγε: ‘’Τα βλέπετε, δεν σας κάλεσα άδικα. Δεν το έκανα για μένα, αλλά για το κορίτσι μου που είναι άρρωστο.’’
Έρχεται το 166 παίρνει τη Δήμητρα. η οποία μόλις είχε αρχίσει να συνέρχεται αλλά που δεν είχε την δύναμη να κινηθεί εναντίον των νοσοκόμων που φορούσαν και αυτοί άσπρα, το δε σκυλί το πήρε υπό την προστασία την  προσωρινή του, ένας φιλόζωος ένοικος που το λυπήθηκε έτσι όπως το είδε απελπισμένο.
Η Δήμητρα με πολύ χαμηλή πίεση.
Πολύ χαμηλό  αιματοκρίτη.
Κάτω του κανονικού  το σάκχαρο.
Κοντολογίς… όλα χαμηλά! Το δε ηθικό της χαμηλότερο απ’ όλα.
Μια ομάδα γιατρών έπεσε κατά πάνω της. Είπαν μεταξύ τους τα δικά τους, έβγαλαν ένα κάποιο μη ανακοινώσιμο συμπέρασμα, ας μην αρχίσουμε τα της Πυθίας ξανά, και άρχισαν τις εξετάσεις. Να μην τα πολυλογούμε, μετά από μία εβδομάδα η Δήμητρα πήρε εξιτήριο και συμβουλές από τις άσπρες μπλούζες, αν δεν θέλει να τις ξανά λουστεί για τόσες μέρες όπως τώρα, να προσέχει περισσότερο την υγεία της, να τρώει σωστότερα, να κουράζεται λιγότερο, να κόψει το τσιγάρο μαχαίρι, καθώς και τους πολλούς καφέδες και γενικά να βάλει τη ζωή της τη ρέμπελη, σε μία τάξη.
Η δε Δήμητρα σαν να έδειξε  κάποια σημεία εξοικείωσης με την άσπρη μπλούζα. Ναι. Και αυτό φάνηκε.
Μάλιστα με ένα γιατρουδάκι που έκανε την ειδικότητά του, έπιασε φιλίες, η φιλία έγινε έρωτας και ο έρωτας τρέλα, σε σημείο η Δήμητρα να πλένει και να σιδερώνει την άσπρη μπλούζα του αρραβωνιαστικού της χαϊδεύοντάς την με λατρεία, αν είστε Χριστιανοί!
Για Κοίτα πώς ήρθαν τούμπα  τα πράγματα στη ζωή της και άλλαξαν το status quo της.
Το έχουμε ξαναπεί.
Τα όρια μίσους και Αγάπης είναι ασαφή και εύκολα το μεν παίρνει τη θέση της δε.
Η Δήμητρα έγινε τελείως καλά και όχι μόνον αυτό, αλλά και κουράντε γιατρό Ι.Χ. στο σπίτι της μέσα είχε, επί 24ώρου βάσεως. Και η άσπρη μπλούζα της αηδίας και του μίσους της, μεταλλάχτηκε σε ένα χρώμα σαν όλα τα χρώματα που είχαν μια σημασία, όπως π.χ. το πράσινο του χειρουργού, το γκρι του καρδιολόγου και πάει λέγοντας. Μα σε κάθε περίπτωση δεν ήταν πια το λευκό χρώμα το κόκκινο πανί που εξαγρίωνε τον ταύρο και που αυτήν την έκανε να τρέμει από το φόβο και τη σιχαμάρα της.
Έρωτας είναι η αιτία της μεταστροφής και ας μη το κουράζουμε άλλο, φίλοι μου αγαπημένοι…

Τ  Ε  Λ  Ο  Σ

Λένα Μαυρουδή Μούλιου
Β.Ε.